Ouders, vrienden, leven?

Lang niet meer geschreven. Al zeg ik het zelf. Maar er is in die tijd ook heel wat geburd.
First things first: Mijn (ex-) beste vriendin ligt in het ziekenhuis met een gekneusde nier.
Blablabla, lang verhaal, even in het kort: ze viel tegen een bankje aan met gym, en nu ligt ze in het ziekenhuis. Het was wel echt dom, want ze viel over haar veters. Had ze die maar vast moeten maken, en een keer uit haar doppen moeten kijken.

Vrijdag(ja, ik begin in een keer ergens anders over), kwam ik thuis van school. Het was heel warm, ik had 20 minuten gefietst, de berg op(!), en het uur daarvoor gym gehad. Kom ik er thuis achter dat dat mens, wat ik mijn moeder moet noemen, mijn hele kamer overhoop heeft gehaald! Alles heeft ze naar buiten gegooid. En waarom? Geen idee. Wat zocht ze? Geld ofzo? Nou, dat is dan jammer voor haar, want zeheeft alles al. Al het geld wat op mijn spaarrekening heeft ze er samen met mijn vader al van af gehaald. En ik ben er nooit boos om geworden. Maar goed, wie kon alle troep weer op gaan ruimen? Juist ja, c'est moi. Ik was zó kwaad, op mezelf. Wat deed ik toch verkeerd? Alles. Ik kreeg er echt zelfmoordneigingen van. Ik heb al maanden een stanleymes op mijn kamer liggen, en mijn ouders zeggen er helemaal niks van. Ik snijd mezelf niet hoor, maar het gaat om het principe.

En ik kan mijn vriendinnen er niks over vertellen omdat ze gewoon niet luisteren. Maar L., die krijgt wel aandacht. Oh ja, zij is zo zielig! Ze had verdomme niet zo lomp moeten doen, dan had ze ook niks gehad. Eigenlijk is ze m'n beste vriendin niet meer. F. heeft haar van me afgepakt, toen we twee dagen ruzie hadden. F. haat ik nog veel meer. Dat wannabe-manisch-depressieve dikke huppelkutje denkt dat ze iedereen kan commanderen en bekritiseren, maar als iemand iets tegen haar zegt begint ze meteen te janken. En E. is gewoon een meeloper. Ze denkt dat ze met iedereen vriendinnen kan zijn, maar dat kan niet! Er is een stille oorlog gaande, en er moet gekozen worden. Als je neutraal wilt blijven, moet je je er helemaal niet mee bemoeien. Maar ik kan nu natuurlijk geen oorlog meer voeren, want L. is zo zielig. En dan ben IK de egoïst, dan heb IK alles weer gedaan!

Volgens haten mijn zogenaamde vriendinnen me sowieso omdat ik het eigenlijk best wel grappig vind dat L. in het ziekenhuis ligt. Ik stond ook keihard te lachen toen ze tegen dat bankje aan viel. Haha, het blijft grappig. Noem me maar hard, noem me een bitch, ik ben wel wat gewend.

Zucht, over naar de orde van alledag: morgen Frans proefwerk en Nederlands SO. F. wil nu naast me zitten bij Frans om te spieken. Nou, vergeet het maar! Nog niet al kreeg ik er geld voor.

Zo, dit was mijn geklaag voor vandaag.

Xxx.