Ov. Welkom lief klein meisje

30 januari 2021

Hanne en ik hadden er net een weekje uit logeren bij mijn ouders erop zitten. Dit omdat Mat die week de nachtdienst had, en ik zo de zorg van Hanne kon delen en wat uit kon rusten. Met mijn 39weken zwangerschap was dit geen overbodige luxe. Er werd gezorgd dat ik veel kon ontspannen, en het gevoel had dat ze paraat stonden voor me.

Die dag vertrokken we dan ook in de namiddag terug naar huis om papa op te pikken om wat boodschappen te doen. Ik zette hen af aan de winkel en voelde dat ik me niet echt een houding wist te vinden. er duwde precies iets in m'n rug.

Die avond maakten we een self made pitta klaar gingen nog samen de douche in met ons drietjes en daarna ons bed in. We hadden nog een heerlijk ontspannend momentje voor we onze ogen gingen sluiten. Niet wetende dat we de dag erna onze kleinste pruts zouden mogen verwelkomen in onze armen!


31 januari 2021

Ik werd wakker en zag dat Mat ook wakker was. Ik keek op de klok en het was half twee.
We babbelden wat en daar waren opeens ongemakkelijke krampjes. Niet dramatisch, gewoon ongemakkelijk. Ik ging onder de douche gaan staan en genoot van de warme stralen. Eenmaal terug in bed konden zowel Mat als ik de slaap niet vatten. We bleven gewoon gezellig wakker en babbelden. Daar waren terug krampen. Ze kwamen, en gingen. Na even die krampen te hebben gehad, ging Mat de weeën teller eens aanleggen. We gingen er helemaal niet van uit dat het begonnen was, maar volgens de app moesten we ons klaarmaken om richting het ziekenhuis te vertrekken.

Vol ongeloof deden we het opnieuw. Terug wist de app ons te vertellen dat we richting het ziekenhuis mochten gaan. Mathias besloot te bellen naar de materniteit. Gaf de uitleg, ik ging terwijl nog eens onder de douche om de krampen te proberen verlichten. Mat kwam de badkamer binnen en zei dat de dame van de materniteit had gezegd we konden langskomen. Dit omdat we nog onze oudste dochter zouden wegbrengen en dat de tijd tussen de krampen door heel frequent waren en 1 minuut aanhielden telkens.

zogezegd zo gedaan, we maakten ons klaar, wekten onze op en contacteerden Mat zijn mama. Zij woont namelijk het dichtst bij het ziekenhuis. Het was rond 4u30-5u toen hij belde.

De krampen zijn niet weggegaan, maar toch geloofde ik nog niet dat het echt begonnen was.
Hanne riep hartverscheurend 'mamaaa' toen we wegreden van bij mijn schoonmama. Een geluid die ik nooit vergeet. Mijn hart brak, wetende dat ik haar misschien wel 4 dagen niet zou zien, ruiken, voelen.

We kwamen aan in het ziekenhuis. We werden vriendelijk onthaald en mocht meteen aan de monitor. Er werd gecontroleerd op ontsluiting. Die bleek 5cm te zijn. Genoeg om te blijven.

Het ging dus echt beginnen. Enkele uren later brak de vroedvrouw mijn water. De verloskundige van wacht kwam zich voorstellen samen met de stagiair. Gelukkig was het iemand die ik tijdens de controle al eens gehad heb. Het is gewoon fijn dat het een gezicht was die ik herkende. Daarna kwamen de weeën wat heftiger op gang. Ik ving ze nog gemakkelijk op in het begin. Maar na een tijdje kon ik het niet verdragen dat ik nog aan de monitor vast lag. Ik wou wandelen. Dat mocht natuurlijk wel, ze koppelden me los en ik ging wat wandelen. Ving ze in allerlei posities op en ging nog eens onder de douche. Daar heb ik eventjes onder gestaan, niet omdat het deugd deed, maar het verzachte soms wat de pijn.

Het eerst volgende dat ik me herinner is dit de ontsluiting goed bleek te vlotten. Zo vlot, dat ik niet om een epidurale kon vragen. Ik was er ook gewoon niet mee bezig. Het enige wat ik maar kon denken was; dat het pijn deed, dat het me telkens dichter bracht naar de bevalling zelf en dat ik het gewoon maar vol probeerde te houden door het zo diep mogelijk weg te puffen

Ineens bleek er slechts nog om een klein randje te gaan. De pijn werd echt intenser. Nu ja, dat gevoel mentaal kan ik me nog herinneren. Hoe het fysiek voelde geen idee meer. Dat ik moe was wist ik gewoon wel zeker. Ik gaf aan dat ik naar het grote toilet moest, ik had echt het gevoel dringend te moeten gaan. De vroedvrouw gaf te kennen dat dit het kindje was die in aantocht was en ik niet op het toilet kon gaan zitten.

Het is me allemaal een beetje wazig nu ik dit allemaal terug probeer te herbeleven, dus ik typ maar wat ik me herinner.

Ik deed m'n ogen open zag dat de verloskundige plaats had genomen op het bed tussen mijn benen. Ze glimlachte en zei dat ik het goed deed. Ze gaf ook te kennen dat ze tijdens een wee eens ging voelen. Zo gezegd zo gedaan, en dat was niet bepaald een pretje. Na nogmaals te kennen te hebben gegeven dat ik nodig moest 'afgaan' zeiden ze dat ik gerust mocht toegeven bij die druk. Zogezegd zo gedaan ik mocht lichtjes meeduwen. Ook moest ik mij op mijn zij draaien om dat de baby niet in volledig in de juiste houding bleek te liggen (maar of dit nu voor of na het meeduwen was, geen idee meer).

ik was moe, maar er was zo'n goede vibe onderling tussen alle mensen aanwezig in de kamer. Mat deed het echt super, geen enkele keer was ik kwaad ofzo op hem. integendeel. Zo blij dat hij er was. De vroedvrouwe n verloskundige, twee toppertjes..

De baby zat eventjes klem, daar de wee op zich liet wachten. Toen de wee er kwam probeerde ik alles op alles te geven, klein zetje erbij en daar was ze dan! De baby werd op me gelegd, ze was blauw en opgezet. Dit doordat ze eventjes klem zat, maar daar zat ik eerst niet mee in. Ik wou haar horen huilen! ik wreef op haar ruggetje en daar was het dan, voor mij bleek dit minutenlang te duren (in werkelijkheid wss een paar seconden).


Ik was gelukkig, ze was er! Precies op de uitgerekende datum en spontaan, zoals ik stiekem had gehoopt!

Ons jongste bundeltje geluk van 3kg830 en 50,5 cm.
Onze lieve Romée
Geboren 31 januari 2021 om 12u32