Over houden van

En dan ben je thuis en dan zit alles weer tegen. De eerste 2 uur na thuiskomst kon ik wel huilen van blijdschap. Eigenlijk heb ik ze toch wel gemist, denk ik dan. Ze zijn allemaal lief voor me, want ik ben moe en ik ben geslaagd. Ik krijg kadootjes, familiebezoek. Allemaal leuk en aardig. En dan voel ik me ook leuk en aardig. Dan komen ze voor mij.

En dan weer het gezeur over die 2 dingen waar ik me onwijs ongelukkig van ga voelen. En ze weten dat, zij weet dat. Ze weet dat ik er niet over wil praten en zeker niet op die manier. Waarom doet ze het dan? Ik wil er echt mee stoppen, maar dat wil ik zelf doen. Het gaat echt nog zo veel langer duren. Waarom wil ze me helpen als ze dat toch niet kan? Ik heb alle tijd van de wereld om er iets aan te veranderen, maar er moet iets omgezet worden in mijn hoofd en daar kan ik haar niet bij gebruiken.

En dan ben ik opeens weer onhebbelijk, ondankbaar, geef ik niet genoeg om mijn familie, enz. Ik geef heus wel om ze, maar ook voor hen bestaat er mijn privé. Wat maakt het voor hen uit hoe ik eruit zie? Als ze niet met me gezien willen worden, dan doen ze dat toch niet? Ik zit toch al dagenlang op mijn kamer niets te doen. Niets interesseert mij meer.

Mijn vriendinnen voelen niet als vriendinnen. Iedereen kakelt door elkaar, er wordt niet geluisterd. We kennen elkaar nog steeds niet na 6 jaar. Zijn we dan wel vriendinnen? Zou ik me er prettig bij moeten voelen? Ik moet altijd mezelf uitnodigen. Zij gaan uit maar vragen mij niet mee. Ik vraag of ik mee mag. Ze vinden het goed. Vervolgens gaan ze weg zonder te bedenken dat ik het had gevraagd. Ze gaan gewoon weg. Ze willen me niet mee denk ik dan en dat is ook zo. Zij hebben hun vrienden die mijn vrienden niet zijn. Zij willen niet dat hun vrienden ook mijn vrienden worden. Ik word moe en ga slapen.

Ik wil terug. Ik mis het weg zijn, alleen en zelfstandig zijn. Ik mis het verlangen naar de mensen die achteraf toch niet leuk blijken te zijn. Ik mis mezelf.