Over werk enzo

Gisteren had ik een sollicitatiegesprek bij een bedrijf waarvan ik de vacature al vaak voorbij had zien komen, maar telkens dacht: 'nah'.
Ik wist dat, als ik zou solliciteren, ik waarschijnlijk aangenomen zou worden. Het is precies het werk dat ik als freelancer al heb gedaan en zelfs in een branche waar ik al bekend mee ben. Daarnaast is het bedrijf redelijk in de buurt van waar ik woon.

Maar omdat ik mezelf had voorgenomen om alleen op vacatures te reageren met functies die daadwerkelijk 'hoger' zijn dan wat ik doe, reageerde ik niet. Ik focuste me vooral op bijvoorbeeld manager posities. Zonder succes. De concurrentie is groot en er reageren teveel mensen met meer ervaring dan ik.

En toen werd ik, een paar weken geleden, gebeld door een recruiter. Of ik over te halen was voor een baan in loondienst. Het ging over de vacature die ik al een paar keer had gezien. Ik gaf aan dat ik er op zich wel open voor stond en dat ik zelfs al aan het solliciteren was op verschillende functies. Hij wilde weten waarom het bij eerdere sollicitaties nog niet was gelukt en ik legde uit dat ik vooral op meer manager-achtige functies reageer. En dat ik op zich wel de ervaring heb, maar niet de functietitels. Ik legde uit dat als ik mijn zzp-schap op ga zeggen, ik er wel persoonlijk door wil groeien.

Hij deelde me vervolgens mee dat er enorme groeikansen zijn bij het betreffende bedrijf. Ze zijn opstartend, groeien enorm hard en er zijn enorm veel mogelijkheden om binnen niet al te lange tijd een team schrijvers onder me te hebben. Ik zei dat ik best eens kennis wil maken tijdens een gesprek.

Dat was dus gisteren. Het was een goed gesprek. Het bedrijf klinkt oké. En ik heb eigenlijk weinig bezwaren ten opzichte van eerdere sollicitaties. Het gesprek eindigde met ‘we gaan een tweede gesprek inplannen met de CEO erbij en als alles meezit zou je 1 juli al kunnen beginnen’

Het is heel dubbel. Ik zit al sinds februari zonder inkomsten thuis. Ik zou dat op zich best redden, ware het niet dat ik een betalingsregeling bij de belastingdienst heb. En die vreet me energie. Het is stressvol om zonder inkomsten te zitten en niet te weten wanneer ik wél weer geld verdien. Loondienst zorgt voor een beetje meer rust, maar tegelijkertijd weet ik dat ik er met alleen loondienst nog niet ben. Ik zal ernaast ook nog ander geld moeten verdienen.

Gelukkig is er ook bij mijn bedrijf beweging. Onlangs een nieuw boek gelanceerd, verder gesprekken met verschillende bedrijven die met me willen samenwerken. En ik verwacht dat ik straks weer in een situatie zit waarin alles tegelijkertijd op me afkomt.

Zo gaat het namelijk iedere keer.

Het hele ‘in loondienst werken’ zit ver buiten mijn comfortzone. Ik was denk ik een jaar of 22/23 toen ik voor het laatst in loondienst werkte. Via een uitzendbureau. Bij een fabriek. Daarna heb ik altijd een stuk vrijheid gekend. Het voelt ongemakkelijk om dit te gaan doen. Het voelt als een flinke stap terug, alsof ik aan het falen ben.

En als mensen in mijn omgeving blij reageren dat het sollicitatiegesprek zo goed verliep, dan voelt dat ook een beetje dubbel. En ik weet zeker dat dit gevoel wordt versterk als ik uiteindelijk inderdaad een baan heb en mijn moeder dat bijvoorbeeld hoort. Ik heb, zeker bij haar en mijn stiefvader, al lang het gevoel dat ze neerkijken op mijn onderneming. En ik vind het lastig om te weten dat mensen meer waarde lijken te hechten aan loondienst.

Alsof ik al die jaren maar wat heb lopen aankloten.

Toegegeven: bepaalde zaken binnen mijn onderneming werken niet. Interimwerk heb ik nu ongeveer drie jaar geprobeerd en ik vind het verschrikkelijk. Het voelt als een verkapte loondienst, waarbij je vooral meer betaald krijgt en slechter wordt behandeld. Alsof een bedrijf alles van je kan eisen, puur omdat je freelancer bent.

Het allerliefste wil ik mijn eigen geld verdienen. Dat is hier op MD echt geen geheim, want ik schrijf er vaak over. Mijn eigen projecten, mijn eigen boeken. Maar het lukt maar niet. Het voelt als een mislukkeling en misschien heb ik inderdaad wel te veel lopen aankloten. De wanhopige zolderkamerschrijver die nooit echt succesvol zal worden.

Maar goed: loondienst dus. Ik weet vrijwel zeker dat ik de baan te pakken heb. En als dat inderdaad zo is, dan gaat er een nieuwe fase van mijn leven starten. Hoe lang? Geen idee. Gaat het me uit de problemen helpen? Ook geen idee.

Ik ben altijd allerlei uitdagingen aangegaan, waarbij ik dingen wilde doen die buiten mijn comfortzone lagen. Ik geloof er heilig in dat je daardoor kunt groeien als persoon. Dus hoe onconfortabel ik dit ook vind, ik ga er gewoon voor. Ik zie het wel. En ik probeer te bedenken: als het niets is, kan ik besluiten om te stoppen.
Of: als ik genoeg verdien náást mijn werk in loondienst, kan ik stoppen.


Het voelt als een stap terug. Maar hopelijk kan ik groeien binnen het bedrijf, waardoor ik meer dingen leer en een groter portfolio opbouw. Misschien helpt het me bij het kopen van een huis. Maar de eerste uitdaging is: belastingdienst terugbetalen. Het liefst zo snel mogelijk.