gister was een horrordag. de hele dag rustigg aangedaan. op school klein beetje iets gedaan. naar huis, gelezen, toen avond eten.
de telefoon ging en pa nam op. het was een klant die iets aan het zeuren was. pa legt neer en begint toch een potje boos te worden. ik ben dat wel gewend maar het was even geleden,.begon die erover dat die het ook niet meer wist wat ie moest doen, dat hij niet word gewaardeerd in zijn werk (is zo) en dat ie vanmorgen had gezegd tegen iemand dat die nog wel eens onder de trein zou springen. daar schrok ik wel van ja. en hij ging nog even door. en slaan op de tafel en huilen ( ergste wat je ouders kunnen doen, in mijn opzicht) staat die op zegt ie "ik rook mijn laatste sigaret en ik loop naar de Baan" ik schrok me wezenloos en mijn ma ook. ze heeft hem tegengehouden en door laten eten.
ik vind het schokkend dat die zulke gedachtes heeft maar als ie het hardopzegt dan heeft ie er toch al langer over nagedacht???????? ik ben toch weggegaan 's avonds maar steeds ongerust over wat er nu ging gebeuren. als ie het doet geef ik hem groot gelijk. hij heeft ook geen leven meer ( geen hobbie, geen vrienden, geen sport en geen waardering in zijn werk) en hij is nog van de oude stempel!! en nieuw werk vind ie ook niet want hij is al bijna 60. dat werkt niet meer in deze maatschappij. hij zei ook nog: alles gaat maar om dat verrotte geld en dat is ook zo.
en mijn ma en ik hebben komend weekend ook geen leven want er hoeft natuurlijk maar iets te gebeuren en de boot is weer aan...
ik dacht dat ik het nog wel aardig goed had opgenomen maar vanmorgen bij een toets had ik het niet meer (niet gehuild hoor) en dus slechte cijfers gehaald. gelukkig uiteindelijk nog een voldoende. en daarna naar een engelse docent om opheldering te vragen over iets en toen had ik wel de tranen in mijn ogen staan.
ik heb ook nog mijn eigen probleem: ik heb klachten wat een symptoom kan zijn van baarmoeder(hals) kanker. ik ben ongesteld tijdens pilgebruik en heb erg veel afscheiding.
maar nu ik maatschappijleer zo verpest heb weet ik weer wat me te doen staat: nog beter en meer bezig zijn met school en dat ga ik ook zeker doen!!!
Wat KUT van je vader. Ik leef met je mee meis! Ik heb een depressieve moeder, maar ik ben allang blij dat zij nog nooit een poging heeft gedaan zichzelf van kant te maken.
En wat die symptonen betreft, nooit zelf een diagnose stellen. Laat het eens uitzoeken door de huisarts, en ga niet stressen vantevoren!
hoe KAN je nou zeggen dat je je vader gelijk zou geven.. omdat ie toch niets meer heeft??!! Er zijn zo veel mensen die het slechter hebben getroffen, die al jaren in de bijstand zitten, en moeten rekenen om hun kinderen te eten te geven!!.. Bovendien lijkt mij het allerbelangrijkste op deze wereld nog steeds je gezin... en dat heeft ie als ik het zo hoor.