paarden.

EINDELIjk. ik ben er zo goed als van af. nee. ik heb geen paard laten slachten. ik had een verschrikkelijke paardenfobie.
in den beginne van groep 7 had ik hier geen last van. dagelijks stoond ik bij de weide van de Amsterdamse manege, om tot rust te komen. ik heb het altijd prachtige dieren gevonden. met 1 paard kon ik het goed vinden. hij zag er een beetje uit als Spirit, uit diezelfde film. zo noemde ik hem dan ook. of haar. dichtbij de achterkant kon ik niet komen. hij stond altijd met z'n kop over het hek, waar ik achter stond. daar aaide ik hem. geweldig vond ik dat. en hij leerde zelfs 'zijn' naam. als hij me niet had gezien omdat ie stiond te grazen aan de andere kant van de weide, dan hoefde ik maar 'spirit' te roepen of hij kwam. misschien niet een geweldige naam, maar het was het eerste dat in mij op kwam. maar na ruim een jaar werd hij heel ziek. ze konden niets voor hem betekenen.. toen hebben ze hem laten in slapen. ik voelde me niet prettig. al had ik nooit op hem gezeten, hem zelfs niet gevoerd, toch had ik een band met hem.

na een week ging ik weer terug. maar het was anders. de andere paarden waren lang niet zo vriendelijk. zelfs agressief. met de hoeven langs de grond schrapen, luid briesen, het was niet fijn om er te komen. ik verving mijn manege bezoek met een fietstochtje door het bos maargoed. in datzelfde bos liepen ze bostochten. een van de ruiters was de controle verloren over het paard, dat als een snelheidsmaniak over het pad galoppeerde. het bos was dichtbegroeid, dus ik zag weinig. ik hoorde wel wat, maar ik ging er van uit dat de ruiter het paard onder controle had. ik fietste rustig over de kruising van het fiets- en paardenpad. toen ging alles in een waas. ik zag een vlek op me af komen denderen, en sprong automatisch van mijn fiets. hierbij raakt mijn hoofd op gemene wijze een scherpe steen, die op het pad lag. toen had ik geluk. de ruiter kreeg het voor elkaar om het paard te laten springen. ik had geen idee hoe ver hij zou kunnen springen, dus ik rolde me volledig op. slechts op enkele centimeters kwam het paard neer. vanaf die dag had ik het al niet meer zo op paarden. maar het zat me niet mee. meerdere keren werden paarden ineens wild en begonnen te steigeren zodra ze in mijn buurt kwamen. puur toeval, maar toch werd ik bang. het zal maar een keer echt mis gaan.

toen had een meisje uit mijn klas een spreekbeurt, eind groep 8. over paarden. ze kon van alles en nog wat laten zien, omdat haar moeder eigenaar is van een manege. en dus ook een paard. het paard bleef gelukkig rustig. maar ergens aan het einde, nadat alle dingen als drafen,galopperen,etc geshowd waren, kwam hij ineens op mij af lopen met open bek(of is het mond? ik weet het niet helemaal. ze zeggen altijd van het is een edel dier, dus is het hetzelfde als bij een mens .naja. ik houd het op bek) die hij sloot op de plek waar mijn neus zich had bevonden. ik was weggesprongen. na dit voorval ben ik nooit meer in de buurt van paarden gekomen. te bang. maar asfgelopen week ben ik weer steeds naar de manege gegaan, en heb mijn angst weer de kop ingedrukt. nu gaan we op zoek naar een nieuwe vriend