Ik heb gehuild, en het voelt goed.
Nee, meestal is huilen iets waar je niet blij mee bent. Er is iets ergs gebeurd, iets waar je van moet huilen. Maar er is helemaal niets ergs gebeurd. Dat wil zeggen, niet hier en niet pas. Ik heb gehuild om vriendschap.
Die nog in stand is, voor de duidelijkheid.
Oké, misschien moet ik de reden lichtelijk aanpassen. Ik heb gehuild om een verhaal over vriendschap. Want ja, dat is het. En ik weet, dat deze vriendschap niet zo snel kapot zal gaan. Stop twee mensen met vergelijkbare problemen in een huis en er ontstaat een sterke vriendschap. Ze kunnen elkaar begrijpen. In plaats van te zeggen dat ze weten hoe het voelt, kunnen ze het menen. Want hoewel ik met tienduizenden depressieve mensen gesproken heb, kan ik me niet inbeelden hoe zwaar alles voor hen is. Simpelweg omdat mijn hoofd anders werkt. Oké, mijn hoofd werkt anders dan het hoofd van elke persoon en je hebt er een handleiding bij nodig, maar dat staat nu even buiten schouw. Ik weet best wel dat , om bij mijn voorbeeld te blijven, twee depressieve mensen ook anders tegen dingen aan (kunnen) kijken. Maar, ze begrijpen elkaar al beter. Veel beter. Ik kan bijvoorbeeld tegen mensen zeggen dat ze iets moeten doen, of op een bepaalde manier moeten denken, maar dat zal nooit vruchten af werpen. Tenminste, niet in mijn optiek. Voor mij is het namelijk heel makkelijk om dingen in de wind te gooien. Uitspraken als 'spring toch voor een trein' en 'jouw dood levert wereldvrede op' zijn voor mij dagelijkse kost. Ik lach en loop door. Vroeger ging ik er op in. Toen werd het elke 5 minuten gezegd. Ik stopte ermee , ik kon(En kan) mijn energie beter in andere dingen steken. Een nieuwe vluchtroute ofzo. Nu niet meer. Nu zeggen ze het 1, misschien 2 keer per dag. Toch proberen om dat gruwelijke beest in mij , dat ik ergens weg heb gestopt, weer vrij te laten. Maar nee, ik ga niet weer van instantie naar instantie. Ik zit liever thuis. Zou ik tegen iemand anders zeggen dat hij/zij hetzelfde moet doen, en dan gaat het er al niet eens meer om of diegene ergens problemen mee heeft, dan hoeft dat helemaal niet te lukken. Ik kan diegene dan vervolgens gaan pushen, maar dat werkt niet. Ik kan diegene het laten proberen, maar meer ook niet. Stel nou dat ik een depressie zou hebben, en ik zou nog steeds met die beledigingen om kunnen gaan. Ik ben er van overtuigd dat ik dan beter een ander depressief iemand zou kunnen helpen. Mijn techniek zal immers beter werken.
Dit heeft helemaal niets met je titel te maken, MadDog.
Klopt. Ik dwaalde af. Ben ik goed in. Ik heb gehuild en ik was blij. Ik las over een super hechte vriendschap, de in een super korte tijd ontstond.
Niet echt een reden om een potje te gaan huilen.
Nee klopt, ik huilde niet zozeer omdat die vriendschap zo hecht was. Ik huilde omdat ik me weer besefte dat ik dat miste. En dat ik mensen zonder problemen nog nooit zo'n goede vriendschap heb zien hebben. Dat vriendschappen in deze wereld ontstaan door problemen, niet door vrede. Daar huilde ik om. En ook een beetje om het verhaal zelf.
En het voelt goed, omdat ik weer huilde. Iets wat ik al jaren niet meer gedaan heb. Voel ik me weer een beetje mens.
Geniet ervan, aapje.
Live your life to the fullest!
~MadDog
Die nog in stand is, voor de duidelijkheid.
Oké, misschien moet ik de reden lichtelijk aanpassen. Ik heb gehuild om een verhaal over vriendschap. Want ja, dat is het. En ik weet, dat deze vriendschap niet zo snel kapot zal gaan. Stop twee mensen met vergelijkbare problemen in een huis en er ontstaat een sterke vriendschap. Ze kunnen elkaar begrijpen. In plaats van te zeggen dat ze weten hoe het voelt, kunnen ze het menen. Want hoewel ik met tienduizenden depressieve mensen gesproken heb, kan ik me niet inbeelden hoe zwaar alles voor hen is. Simpelweg omdat mijn hoofd anders werkt. Oké, mijn hoofd werkt anders dan het hoofd van elke persoon en je hebt er een handleiding bij nodig, maar dat staat nu even buiten schouw. Ik weet best wel dat , om bij mijn voorbeeld te blijven, twee depressieve mensen ook anders tegen dingen aan (kunnen) kijken. Maar, ze begrijpen elkaar al beter. Veel beter. Ik kan bijvoorbeeld tegen mensen zeggen dat ze iets moeten doen, of op een bepaalde manier moeten denken, maar dat zal nooit vruchten af werpen. Tenminste, niet in mijn optiek. Voor mij is het namelijk heel makkelijk om dingen in de wind te gooien. Uitspraken als 'spring toch voor een trein' en 'jouw dood levert wereldvrede op' zijn voor mij dagelijkse kost. Ik lach en loop door. Vroeger ging ik er op in. Toen werd het elke 5 minuten gezegd. Ik stopte ermee , ik kon(En kan) mijn energie beter in andere dingen steken. Een nieuwe vluchtroute ofzo. Nu niet meer. Nu zeggen ze het 1, misschien 2 keer per dag. Toch proberen om dat gruwelijke beest in mij , dat ik ergens weg heb gestopt, weer vrij te laten. Maar nee, ik ga niet weer van instantie naar instantie. Ik zit liever thuis. Zou ik tegen iemand anders zeggen dat hij/zij hetzelfde moet doen, en dan gaat het er al niet eens meer om of diegene ergens problemen mee heeft, dan hoeft dat helemaal niet te lukken. Ik kan diegene dan vervolgens gaan pushen, maar dat werkt niet. Ik kan diegene het laten proberen, maar meer ook niet. Stel nou dat ik een depressie zou hebben, en ik zou nog steeds met die beledigingen om kunnen gaan. Ik ben er van overtuigd dat ik dan beter een ander depressief iemand zou kunnen helpen. Mijn techniek zal immers beter werken.
Dit heeft helemaal niets met je titel te maken, MadDog.
Klopt. Ik dwaalde af. Ben ik goed in. Ik heb gehuild en ik was blij. Ik las over een super hechte vriendschap, de in een super korte tijd ontstond.
Niet echt een reden om een potje te gaan huilen.
Nee klopt, ik huilde niet zozeer omdat die vriendschap zo hecht was. Ik huilde omdat ik me weer besefte dat ik dat miste. En dat ik mensen zonder problemen nog nooit zo'n goede vriendschap heb zien hebben. Dat vriendschappen in deze wereld ontstaan door problemen, niet door vrede. Daar huilde ik om. En ook een beetje om het verhaal zelf.
En het voelt goed, omdat ik weer huilde. Iets wat ik al jaren niet meer gedaan heb. Voel ik me weer een beetje mens.
Geniet ervan, aapje.
Live your life to the fullest!
~MadDog
04 mei 2013
- meld ongepast verhaal
-
Amora
zaterdag 04 mei 2013 17:55
Zeg, noem jij ons nu een aapje? ^^
Ik vind het niet raar dat je daarom huilt, integendeel.
Soms, als ik een liedje hoor, of ik lees alleen nog maar een regel, kan ik al huilen. en dat is góed. Je moet wel menselijk blijven. Beter gevoelig dan ongevoelig
-
TopGeheim
zaterdag 04 mei 2013 18:38
HEEL ERG GEFELICITEERD
nee serieus ben blij voor je 
x -
MadDog
zaterdag 04 mei 2013 18:58
Haha nee dat aapje was voor een specifiek persoon die wel weet dat ik haar bedoel;p tenminste, als ze dit leest.
En nee.. Helemaal raar vind ik het niet nee. Maar zoals vaker gezegd, ben ik afgelopen jaren vrijwel gevoelloos geworden.Als je dan na zo lang huilt verwacht je niet het door zoiets is. -
Blondjeh
zaterdag 04 mei 2013 23:33
Omdat je pas weet dat vrienden je echte vrienden zijn als je in de put zit en ze je eruit helpen. Dat maakt de band hechter en vertrouw je elkaar meer denk ik..
Hahaha okee je verhaal heeft me nogal aan het denken gezet, dus ja zelfs ik moest bijna janken
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 mei 2020 De zwaar onregelmatige maddog update
- O 23 mrt 2015 He's back. ( 6 )
- O 30 okt 2014 MD bedankt. ( 1 )
- O 05 okt 2014 Weten zonder te weten. ( 1 )
- O 03 okt 2014 Als ik 1 woord moest kiezen.
- O 17 aug 2014 Beetje jammer. ( 1 )
- O 19 jul 2014 mh17
- O 22 mei 2014 Dit jaar ( 2 )
- O 09 apr 2014 Snapchat issues ( 2 )
- O 07 apr 2014 Return ( 7 )
- O 04 okt 2013 Zekerheid.
- O 05 sep 2013 Het labyrint van lijden.
- O 04 sep 2013 Mijn leven+ beetje filosofie
- O 30 aug 2013 Alles is Eline.
- O 30 aug 2013 Het is vreemd.