Papa

Is het toeval dat ik dit aan het schrijven ben op vaderdag? Misschien. Is dit het werk van het universum? Ook dat sluit ik niet uit. Ben ik sceptisch over het lot en toeval en iets groters? Absoluut.

Op 28 April 2024 is mijn vader overleden. In een van mijn eerdere hersenspinsels lees ik dat ik zeker van mijn vader houd, maar dat het soms wel moeilijk is. Sinds zijn diagnose longkanker in augustus 2023 heeft mijn vader een kant laten zien die ik wel van hem kende, maar zelden zag.
Zijn diagnose heeft de zachte, liefdevolle en emotionele kant van hem naar de voorgrond gebracht en deze kant is tot zijn sterfdag niet meer weggeweest.
Regelmatig denk ik terug naar hoe zijn ziektebeeld is verlopen en verbaas ik mezelf hoe kalm ik er over kan denken en praten. In de maanden van zijn ziek zijn heb ik vaak genoeg gedacht aan alle dingen die ik aan hem zou gaan missen, wat altijd leidde tot een intense pijn en veel tranen.
Nu kan ik eigenlijk alleen maar aan de mooie herinneringen met hem denken. Aan de momenten waarop hij die liefdevolle kant liet zien en besef ik me, dat het er toch best veel zijn.

Het heeft ook andere dingen in perspectief gezet. De band met mijn moeder voelt makkelijker. Lees; makkelijker, niet makkelijk.
Ook het idee van de dood, iets waar ik al mijn hele leven bang voor ben, voelt rustiger. Het is een fijne gedachte dat wanneer het mijn tijd is, ik in ieder geval begroet ga worden door mijn vader. Hoe sceptisch ik ook mag zijn, als er een hiernamaals bestaat, is het eerste wat ik ga doen hem een ontzettend dikke knuffel geven. Want die knuffels die ik elke dag van hem kreeg, mis ik nog het meest.

Lieve papa,
ik hou van je,
ik mis je,
en ik ben nog steeds super trots op je