Leven na de dood

Ik vind het maar moeilijk. En dan heb ik het niet over een leven na de dood, een hiernamaals, of hoe je het ook wil noemen. Ik heb het over door gaan met leven nadat je de dood van zo dichtbij hebt meegemaakt. Ik heb mijn vader zijn laatste adem uit zien blazen en zijn hand nog zo lang mogelijk vast gehouden. Op dat moment voelde het heel goed, alsof alles precies zo hoorde te zijn. De dagen na zijn dood kreeg ik het beeld van hem in dat bed in het hospice niet meer uit mijn hoofd. Ik droomde er van en het fijne gevoel wat ik er toen bij voelde, veranderde in iets naars wat me bleef achtervolgen.
De afgelopen maanden hebben volledig in het teken gestaan van zijn ziekte, de realisatie dat hij er binnenkort niet meer zou zijn en uiteindelijk het begin van het rouwen en verwerken.
Nu het meeste achter de rug is, vind ik het lastig om door te gaan met het ''gewone leven''. Ik voel een druk om vanaf nu ineens alles uit het leven te halen. Een dagje niks doen zit er niet meer in, ik wil me nuttig voelen en houd mezelf bezig met van alles.
Bijna dagelijks lijkt het allemaal niet echt te zijn, tot ik terug denk aan hoe hij opgebaard in de kist lag. Dan lijkt mijn maag van cement te worden en wordt alles ineens pijnlijk echt.
21 jun 2024 - bewerkt op 07 jul 2024 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Murl
Murl, vrouw, 28 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende