Vandaag is het alweer een half jaar geleden dat pappa is overleden..
Zo voelt het absoluut niet..
Eigenlijk besef ik het vaak niet, het voelt eerder alsof ik elk moment wakker kan worden uit een vreselijke nachtmerrie, maar dat zal niet gebeuren.
Heb vannacht klote geslapen, school bood wel afleiding, maar bij thuiskomst stortte ik in.
Mijn broer sprak ik vanmiddag via whatsapp, ook slecht geslapen. Vroeg of hij wilde komen vanavond, maar kreeg een nee als antwoord.
Ik krijg eerlijk gezegd erg weinig steun uit mijn omgeving, voel me erg eenzaam.
Werd ook erg boos van de berichten op FB, dat ik het zo goed doe. Hoe weten ze dat? Ze komen niet langs, bellen nooit, sturen geen berichtje, denken niet aan me.
Allemaal erg hypocriet, maar ik red me wel alleen.. Ik moet wel.
Sorry voor het verwarde bericht, maar er gaat momenteel van alles door me heen.
Veel liefs