Paps

Het gesprek met papa eergisteravond lijkt te hebben geholpen. Hij probeert zoveel mogelijk weer zichzelf te zijn, vrolijker. Hij lacht weer, praat meer, hij kropt t niet meer zo op. Mn moeder zei t ook vandaag in de auto. Ik wist toen gewoon dat ik met hem moest praten. Het was er de tijd voor. En dit gaat heel gek klinken, maar ik kan vaak beter met mn vader praten als mn moeder en broer. Het is altijd al alsof.ik mn vader beter snap. Vroeger dacht ik altijd bij mezelf dat ik de enige was met de handleiding van papa. Trots was ik er op. Nu denk ik eerder dat ik mn vader goed ken, omdat we niet veel van elkaar verschillen. Ik weet hoe ik tegen hem moet praten, mn moeder en broer niet. Als hij chagrijnig doet, worden zij ook chagrijnig en gaan ze een soort van lopen katten. Dat helpt absoluut niet. Pap en ik, wij houden niet zo heel erg van diepe emoties hardop uitspreken. Ik ben er een klein beetje beter in geworden dankzij mn moeder, maar nog steeds schrijf ik liever dan dat ik t zeg. Mn pa is ook zo, kropt alles op, kan t niet goed uitspreken. Dat moet je in gedachten houden wanneer je met hem praat, kalm blijven wanneer hij niet gelijk zegt wat hem dwarszit, dat kunnen mn mams en broer dus niet, zij vinden uitspreken veel makkelijker. Ik ben altijd papa's kleine meid geweest. Mn broer leek qua gedrag altijd meer op mn moeder, ik op mn vader, in mijn beleving dan. Mn pap en ik maakte ook altijd geintjes over ze. Vooral 's ochtends, dan waren pap en ik energiek en in opperbeste bui, terwijl mn broer altijd last heeft van een ochtendhumeur. Dan gingen we altijd grapjes maken, hem een beetje pesten. En een lol dat we hadden! Dan kwam mn moeder weer voor mn broer op, etc. Natuurlijk is alles veranderd toen ik ziek werd, maar dat verandert niets aan het feit dat ik mijn vader door en door ken. Ik weet vaak hoe hij gaat reageren, hoe hij denkt, wat hij verschuilt achter zn masker die hij soms op zet. Laatst zei hij dat zelf ook, ik was blij verbaasd.

We stonden in de supermarkt en mama wilde een blik tomatensoep meenemen voor pap. Ik zei dat ze dat niet moest doen, want dat wil hij niet, krijgt hij t zuur van. Omdat ze me niet wilde geloven belde ik pap op. Ik vroeg t hem, hij zei wat ik al tegen mam had gezegd. Ik zei tegen hem dat ik dat dus ook al tegen mam had gezegd. Lachend zei hij; zeg maar tegen je moeder, dat zelfs na 33 jaar huwelijk, jij nog steeds de enige bent die me het beste kent!
Ik weet dat t misschien stom klinkt, maar ik voelde me door die opmerking zo ontzettend blij, trots en warm.

Dad, I've always been your little girl and I will always be, no matter what comes in our way. Nothing, no disease, not even death, can drive us apart."Twee handen op één buik", zoals jij altijd zo leuk zegt. Love you more than my own life.