Parijs? Ja, Parijs!

Zondagavond had ik besloten dat ik er maar even tussenuit moest. Even wat tijd voor mezelf vooral om na te denken over wat voor opleiding ik na de vakantie ga doen. Dus ik dacht, ik ga naar Brussel. Hotel en treinticket geboekt en gaan!

Afgelopen dinsdag was het dan zover, ik ging met de trein. Eenmaal aangekomen in Brussel gebeurde er iets onmogelijks. Er was iets mis gegaan met de boeking en er waren kamers te weinig (klein, knus hotelletje). Shit schoot er door mijn hoofd, wat nu? De mevrouw achter de balie gaf al antwoord op mijn ongevraagde vraag, ze hadden al contact gehad met andere hotels waar ik eventueel naartoe zou kunnen. Het zou Antwerpen kunnen zijn, maar ook Leuven, Gent, Parijs , ... , ... de rest ging aan mijn neus voorbij. Parijs was het enige waar ik nog aan kon denken. Okay, Parijs here we come! De vrouw gaf me het adres en zei dat alles zich vanzelf wel zou wijzen als ik eenmaal op het treinstation was. Ik hoefde alleen het treinticket maar te betalen.

Zo kwam het, dat ik dinsdagavond, totaal per ongelijk maar totaal geweldig in Parijs stond. Op het station weliswaar, maar het was toen al overweldigend. Alleen, het station spreekt niet voor zich, zoals die mevrouw achter de balie zei. Shit, misschien moet ik maar iemand iets vragen. Do you speak English? Sir..? Madam..? Monsier..? Mijn god wat lopen ze hier snel, Do you speak English? Hello? Can anybody help me? Anybody? Uiteindelijk liep ik een vriendelijke jongen tegen het lijf, die zelf in Parijs woont. Ik liet hem het adres zien wat ik op een papier had gekregen. 129 Rue du Cardinet. De jongen zei dat het dicht in de buurt was waar hij woonde, dus dat we wel samen een taxi konden delen. Ik vond alles prima, was allang blij dat ik gezelschap had in deze oh zo onbekende maar mooie stad. Benjamin had alleen nog niet gegeten en ik zei dat ik dat ook nog niet had gedaan ookal was het al 21.00. We besloten eerst naar mijn hotel te gaan en daarna wat te gaan eten. Ik heb snel ingecheckt, spullen gedumpt, even iets opgefrist en ben toen naar beneden gegaan waar Benjamin (gelukkig) nog steeds op me wachtte. Voordat we gingen eten kreeg ik een tour du Paris, binnen een uur had ik het louvre, de eiffeltoren, het kasteel van Napoleon, de Chans é li see enz. gezien. Op iedere hoek van de straat was een restaurant, en alles was nog gewoon open. Op een gegeven moment zijn we naar Hipopotamus gegaan, ik haalde mijn beste frans uit de kast, wat over het algemeen niet verder kwam dan Je ne parles pas francuis, maar waar ik me nu ineens prima mee kon redden. Ik wist ineens weer heel veel woorden die ik ooit in mijn hoofd gestampt heb in de 2 jaar frans dat ik heb gehad. Na het eten hebben we weer samen een taxi genomen naar mijn hotel, hij heeft me daar afgezet en is zelf verder gegaan, maar niet voordat we nummers hadden uitgewisseld natuurlijk.

De volgende ochtend werd ik wakker in het donker. In het donker? Hoe laat zou het zijn? Shit 10.30 en het ontbijt was tot 10.15 hmm gemist dus. Waarom zijn die gordijnen zo gigantisch verduisterend dat je het verschil tussen dag en nacht niet eens meer weet? Eerst maar eens even douchen, dan zien we wel verder. Na mijn verfrissende douche besefte ik ineens wat ik allemaal had gedaan en dat ik het thuisfront nog niet eens had verteld dat ik in Parijs was. Iedereen dacht dat ik in Brussel was, achja, dat komt straks wel dacht ik. Ik ga eerst genieten. Hee een sms, van wie zou dat zijn? Wat leuk, van Benjamin, of ik vanmiddag mee ga lunchen. Natuurlijk wil ik dat en hij komt me een paar minuten later al ophalen bij mijn hotel. We crossen door Parijs - waar het verkeer overigens een hel is, er staan nergens strepen waar je tussen moet rijden en er zijn overal stoplichten, scooters, eenrichtingswegen, wegversperringen, taxi's bussen en ze rijden er over het algemeen met z'n 3en naast elkaar op plaatsen waar wij met z'n 2en naast elkaar rijden maar zelfs dat nog niet echt past - en gaan voor een bistro. Benjamin vertelt me dat hij vanavond naar Polen moet voor zijn werk en dat hij over een uur naar het vliegveld moet, maar me nog even wilde zien. Dat vond ik zo lief van hem! We hebben lekker geluncht, hij heeft me naar mijn hotel gebracht en toen hebben we afscheid genomen. Hij had me vanalles verteld over wat ik zou kunnen gaan doen vanmiddag.

Ik had hem uitgezwaaid vanaf mijn hotelkamerraam toen het ineens ontzettend begon te stormen (de storm die jullie hier gisteravond hebben gehad, alleen gaf die in Parijs bijna geen schade). Ik ben eerst maar een boek gaan lezen, ik had gewoon een boek meegenomen van huis, zonder de achterkant gelezen te hebben. Mijn naam is Sarah heet het boek, het gaat (toeval bestaat neit) over een meisje in Parijs tijdens de onderdrukking van de oorlog, de razzia, de stations waar ze werden afgevoerd. Ik kreeg ineens zo de neiging om het allemaal te bezoeken. Maar een angstig gevoel bekroop me al bij het idee, het leek me ook niet zo verstandig om zoiets in je eentje te gaan doen. Maar wie weet dat ik dat ooit nog wél ga doen.

Het was ondertussen droog geworden, en ik besloot naar de Eiffeltoren te gaan. Taxi aangehouden en 'do gowwe'. Ik had gehoopt hem te kunnen beklimmen, maar dat moet je reserveren voor 9 uur 's ochtends, shit, toen was ik nog niet wakker. Dan maar een paar foto's maken. Ik ontmoet een stel uit Maleisië, wat een geweldige mensen. We hebben een praatje gemaakt en ze zouden me wat foto's sturen van de Eiffeltoren en foto's die ze van mij hadden gemaakt. Want ik had met mijn stomme hoofd mijn fototoestel niet meegenomen omdat ik dacht dati k 'alleen maar' naar Brussel zou gaan. Ik heb een wandeling gemaakt door Parijs en mijn maag begon te rammelen. Dan maar eens iets eten. Een restaurant opgezocht en fish and chips besteld met een ice tea. Voor de fish and chips betaalde ik €21 en voor een flesje ice tea €6. Idioot veel dus voor idioot weinig. Maarja, je bent wel in Parijs, eet met uitzicht op de Eiffeltoren en zit met je decadente kont op een decadente stoel. Het is 18.00 als ikw eer naar mijn hotel vertrek om 's avonds weer terug te gaan naar de chemps é li see voor het vuurwerk. Er wordt vuurwerk afgestoken i.v.m. bastille day. Het is een soort koninginnedag, alleen vieren de fransen dan dat ze géén koning meer hebben. Er verzamelen zich allemaal mensen om het zo goed mogelijk te kunnen zien. Ook een Nederlands stel waar ik even een praatje mee maak. Volgensmij is heel Parijs uitgelopen voor het vuurwerk. Na het vuurwerk staan we met duizenden mensen te klappen en te juichen, wat een overweldigend gevoel is dat! Super! Nu nog een taxi terug zien te krijgen, want van de metro snap ik niets, en om dat te gaan uitzoeken in 2 dagen vind ik een beetje tijdverspilling. Het duurt 3 kwartier voor ik een taxi krijg. Ik ontmoet in die tijd een heel vervelende braziliaanse vrouw van middelbare leeftijd. Ze spreekt helaas engels en probeert me de hele tijd vragen te stellen waar ook ik het antwoord niet op weet. Uiteindelijk hield ze op en liep ze samen met haar groep (types vlaggetjes boven hun hoofd zodat de groep bij elkaar blijft) naar een andere taxistandplaats. Ik blijf bij die ene lege taxi staan wachten tot de chauffeur langskomt, maar niet voordat ik 2 jongens leer kennen uit Dubai, ze proberen me over te halen om nog mee te gaan naar de chemps é li see, maar het is ondertussen al erg laat geworden. Het is 2 uur als ik in het hotel ben en moest vandaag vroeg opstaan om de trein terug te halen.
Na 8 uur reizen besefte ik ineens dat ik knettergek was en nog steeds niet veel wijzer over wat ik wil. Misschien wel frans studeren en emigreren naar deze geweldige overweldigende stad!

Respect voor degene die het hele verhaal heeft gelezen!

Liefs!