Part_#6

Ik liep de kamer van Eline op om te kijken of ze al wakker was.
Dat was ze maar in een goede bui was ze niet.
“Kun je van mijn kamer af gaan alsjeblieft?”
“Oke oke rustig maar, ga wel een ontbijtje maken.”
En ik liep de trap af naar beneden.
Het huis was een puinhoop zoals altijd, overal lagen volle vuilniszakken
met kleren die te klein zijn en gewoon afvalzakken die niet zijn weggebracht.
Maar Eline had ook geen tijd om alles schoon te houden.
Ik begon met het opruimen van de keuken,
binnen een uurtje zag het er weer spik en span uit.
De vloer gedweild en de kastjes uitgesopt.

Toen dat klaar was ben ik begonnen aan de woonkamer,
deze lag ook vol met spullen die gewoon niet meer zijn weggelegd.
Lege doosjes van parfum flesjes, papiertjes van snoepjes, lege bekers,
glazen en nog veel meer.
Ik pakte een vuilniszak en ruimde alles op,
ruimde de vaatwasser in en op dat moment kwam Eline de woonkamer in.
“eh Hanne, wat ben je aan het doen?” zegt ze met haar ogen wijd open van ongeloof wat ze zag.
“Ik denk ik zal jou eens verassen met een schoon huisje!” ze liep op me af en gaf me een knuffel.
Haar ogen begonnen te tranen en ze hield me steeds steviger vast.
Het tranen veranderde in huilen en snikken, het werd haar gewoon even teveel.
Ik haalde voor ons beide wat warme chocolademelk met slagroom en zette een film op.


Opeens gaat de telefoon, “Met Eline Boekelaars,” zegt ze overtuigend alsof ze een beroemde filmster is.
“Hee Spetter met Ramon,” Eline drukte van schrik de telefoon weg.
“HET WAS RAMON!” “nee.. wat.. echt..?”
In eerste instantie geloofde ik het niet, hoe zou hij aan haar nummer moeten zijn gekomen.
“Ja hij begon met: Hee Spetter met Ramon,” ze probeerde de stem van Ramon na de toen terwijl ze dat zei.
Voor een klein moment lagen we te lachen op de bank maar even daarna
vroeg ik me toch wel heel erg af hoe hij nu aan haar nummer gekomen is,
vooral omdat het niet haar mobiele nummer is.
“Jij hebt je nummer niet aan hem gegeven he Eline..?”
“nee hoezo zou ik dat doen ik ken hem niet eens,” zegt ze verontwaardigt.
“ja nou ik weet niet toen hij ons naar huis bracht stond je ook erg te springen,”
“Dat kwam door de drank, zal de volgende keer wel wat minder drinken heb trouwens ook hoofdpijn.”


Even later gaat de telefoon opnieuw.
“Ja ik ga echt niet nogmaals opnemen hoor.. dalijk is hij het weer!”
Wat een eikel, waarom gaat hij haar stalken, wat denkt hij wel niet!
Snel pak ik de telefoon en neem op,
“Hee,” “Hee met Ramon, ben jij Eline?” “Nee, wat moet je van haar?” “Ik wilde haar wat vragen,”
“Oja? En wat wil je haar dan vragen?”
“Dat gaat jou niet aan ik weet niet eens wie je bent,”
“Dan krijg je haar niet aan de lijn, hoe kom je aan dit nummer?”
“Opgezocht in het telefoonboek.”
“Jaahooor.. Bullshit wie gebruikt hier nu nog een telefoonboek!”
Shit.. denk ik nog geen seconde nadat ik het zei,
nu ben ik natuurlijk ontmaskerd..
nu zal hij sowieso weten dat ik het ben aan de telefoon,
Ooh wat stom..
stom stom stom.


Gelukkig krijg ik geen antwoord waaruit blijkt dat hij nu weet dat ik het ben.
“Ja nja ik wilde haar nummer zo graag dat ik alles afgezocht heb voor een telefoonboek.”zegt hij.
Ahw wat klinkt dat schattig zou hij het menen?
Of zal het een vies spelletje van hem zijn?
Ik houd de telefoon ver van me af en kijk Eline aan,
“Hij zegt dat hij alles afgezocht heeft voor je nummer,” fluister ik.
Eline maakt een gebaar waaruit ik opmaak dat ik hem zo snel mogelijk van die lijn moet wieberen.
“Ja.. sorry maar ze wil niet met je spreken,
probeer et vooral niet nogmaals ze zal niet opnemen.”
En dan verbreek ik de verbinding.


Geef je reactie, wil je hier meer van lezen?
Of heb je missien een idee voor het vervolg? Een actie, naam of gebeurtenis?
Nogsteeds zoekende naar een passende titel.
Post it.

Greetz Gen.