Persconferentie en debatten

Vanavond is een nieuwe persconferentie. En ik merk dat ik opnieuw onrustig ben. Ik weet al tijden wat er komen gaat. De nieuwsberichten zijn duidelijk. En nog veel duidelijker is de houding van politici tijdens debatten. Voor Corona hield ik de politiek nauwelijks in de gaten. Maar nu pas ben ik in gaan zien hoe ontzettend belangrijk het is om juist de debatten zelf te volgen. Om niet te kijken naar wat de media erover schrijft. Want zowel de linkse als de rechtse media doen enorm aan framen. Ze laten details weg, verdraaien gesprekken of focussen zich op een klein elementje.



Ik ben enerzijds blij dat ik de debatten echt goed heb gevolgd. Op een breed vlak. Van de coronadebatten tot de toeslagenaffaire en de algemene politieke beschouwingen. En ik snap niet goed hoe ik eerder het belang van politiek zo aan de kant duwde. Hoe ik op de een of andere manier dacht dat het mij persoonlijk niet raakte.

Politiek raakt je juist wel persoonlijk. En de mensen om ons heen. En het is zo belangrijk om te zien hoe de Overheid omgaat met bepaalde situaties. En hoe politici in de Tweede Kamer zich uitspreken in de Tweede Kamer. Voor mij is het veelzeggend, als je ziet hoe vragen beantwoord worden. Of beter gezegd: hoe ze níet beantwoord worden. Hoe bepaalde politici reageren op interrupties. En het is vooral belangrijk om te luisteren naar alle partijen. Om te kijken hoe ze doen, en je eigen (voor)oordeel achterwege te laten.

Het verbaast mij misschien nog wel het meest dat ik het eens ben met partijen, waarvan ik dit nooit had verwacht. Partijen die richting extreem rechts gaan, maar ook partijen die richting extreem links gaan. Ik zie hoe de oppositie constant probeert antwoorden te krijgen, maar het niet krijgen. En de poppenkast wordt non-stop herhaald. De media brengt wat berichten naar buiten, die nauwelijks de lading dekken van de hele debatten. Als ik stukken uit het debat laat zien aan een kennis van me, die in de zorg werkt, gevaccineerd is en op veel vlakken toch anders denkt dan ik, trekt hij wel dezelfde conclusies als ik. De coalitie maakt er een potje van. En de oppositie staat machteloos. Het kabinet heeft lak aan uitgesproken moties en doet waar ze zelf zin in hebben. Er wordt geen extra geld besteed aan het aantrekkelijker maken van de zorg. En dat terwijl we al sinds 2015 regelmatig in een zorginfarct zaten. Investeren in de zorg kan niet. Wel in het opleiden van 5.000 boa’s die mensen die zich niet aan de regeltjes houden het ziekenhuis in kunnen slaan.

En ondertussen wordt ons land opnieuw in een lockdown gezet. Een hoop mensen denken nog steeds dat de overheid vooral uit is op onze gezondheid. Er wordt niet gezien hoeveel schijnveiligheid er is.
Maar je zou je kunnen afvragen: gaat dit nog wel om de bestrijding van het virus? Is een QR-controle nou écht de oplossing tegen een virus? En dan het idiote 2G-beleid. Wat helpt dat tegen het virus? In Duitsland is er in ieder geval sinds de invoering van het 2G-beleid nog steeds een stijging qua besmettingen. Mensen met een vaccinatie kunnen elkaar nog steeds besmetten. Ze kunnen ook nog steeds ziek worden en in het ziekenhuis te komen. En de ongevaccineerden? Die kunnen ook nog steeds anderen besmetten. Alleen niet op bepaalde plaatsen. Maar wel thuis, of op straat.

We hebben met allerlei maatregelen gezien, waarvan nog steeds niet is bevestigd dat het helpt tegen de besmettingen. De avondklok heeft nauwelijks geholpen. Besmettingen vonden vooral in thuissituaties plaats, en toch moest de horeca telkens dicht. De MC Donald’s mocht wel gewoon openblijven, want je volvreten met hamburgers zorgt niet voor een zorginfract, terwijl vuurwerk of alcohol in de supermarkt kopen na 20.00 uur wél de zorg opeens kan belasten. Kinderen moeten zich buiten het zwembad omkleden, omdat papa en mama niet naar binnen mogen om ze te helpen. Dat is natuurlijk niet schadelijk voor de gezondheid.



De logica is ver te zoeken. Constant. Bij ieder debat zit ik weer te kijken naar antwoorden die op vragen komen en denk ik: ‘Ligt het nou aan mij dat ik het niet snap?’

Ik snap echt niet hoe mensen kunnen denken: ach weet je. Ik volg het niet. Ik heb er toch geen last van.
Nog niet. Maar wanneer wel? Wanneer je gegevens op straat komen te liggen? Wanneer de QR-code ook wordt ingezet voor andere medische zaken? Wanneer we langzaam steeds meer de verkeerde kant op glijden?

Vol verbazing heb ik ook gezien wat er momenteel in China gebeurt. Er zijn klokkenluiders vanuit China, die beeldmateriaal delen, waarbij ze hun eigen vrijheid nog meer in gevaar brengen. Maar de media doet er niets mee. Het sociaal kredietsysteem is daar volledig uitgerold en dat gecombineerd met een corona QR-check. Mensen moeten zich met grote regelmaat laten testen, bijvoorbeeld wanneer ze langs een ‘zone’ komen. Wil iemand dat niet? In de houdgreep, op de grond duwen en zorgen dat er alsnog een wattenstaafje in de neus wordt geduwd. Positief getest? Met de trein of bus mee, naar een speciaal Quarantaine-kamp. Gaat het om een klein kind? Jammer dan, zonder ouders. Weg. In isolatie. En blijkt iemand niet gevaccineerd te zijn? Met grof geweld wordt dat dan ook geforceerd.
Winkels? OV? Zonder QR-check kom je er niet in. Is er ergens een uitbraak? Dan worden deuren gebarricadeerd en moeten mensen soms dagen wachten tot ambtenaren – gekleed in alienachtige witte pakken – wat eten komen te brengen.
Mensen raken hun baan kwijt. En talloze Chinezen proberen de grens over te vluchten. Maar die zijn afgezet met kilometers lange en metershoog prikkeldraad.

Vrijheid? Niet in China. En die zogenaamde quarantainekampen? Die zijn er inmiddels ook al in Australië en Canada.

De media praat er niet over. Er zijn wat verslagen te vinden van een paar jaar geleden, toen het Chinese kredietsysteem erdoor zou komen.

Er werd een motie ingediend om tenminste aan te geven dat er in Nederland geen sociaal kredietsysteem kwam. Deze is verworpen. De enige die een stemverklaring aflegde, was GroenLinks. De motie zou zijn ingediend op het onjuiste moment, in een verkeerd debat. Ergens snap ik die verklaring wel, maar tegelijkertijd denk ik: je weet hoeveel verdeeldheid er is. Je weet hoe mensen hierop reageren. Stem dan toch op de inhoud van de motie.

https://pbs.twimg.com/media/FBpGk80WQAQkelx?format=jpg&name=medium" class="resize" alt=""/>

Maar, ook wanneer moties wel in het juiste debat worden ingediend, zijn de uitslagen ervan zorgwekkend. Er is één weg ingeslagen: de weg van de QR-controle. En elk tegenwoord, wordt niet geduld.













En denk je dat het alleen zo gaat met het coronadebat? Think again. Hetzelfde gedrag zien we terugkeren bij problemen rondom de woningcrisis, de energiecrisis en eerder natuurlijk de toeslagenaffaire.

Allemaal dingen die ons persoonlijk aangaan. Maar toch vertrouwt het gros nog steeds in onze overheid. Ons demissionaire overheid, dat nog steeds geen formatie voor elkaar heeft gekregen en nu recordhouder is sinds de oorlog. Het demissionaire kabinet dat gevallen is vanwege racisme, leugens, achterhouden van informatie en bedrog. Het demissionaire kabinet dat nu met precies dezelfde partijen het hele land op slot houdt, motie na motie tegenhoudt of gewoonweg negeert.

En veel mensen negeren het. Mensen vertrouwen in de goedheid van ons Kabinet. Ze vertrouwen in wat er wordt gezegd. En ze kijken ’s avonds naar Netflix, laten hun QR-code zien, doen trouw een mondkapje op als dat wordt gevraagd en maken zich verder nergens zorgen om. Of ze wijzen naar de ongevaccineerden. ‘Zij houden ons gevangen,’ roepen ze verbolgen. Ze wijzen naar de verkeerden. Blijven elkaar de schuld geven. De haat en nijd onderling groeit en groeit.

Tot het te laat is. Tot de QR-code nog verder wordt uitgebreid en het niet meer over alleen een Coronavaccin gaat. Tot je per ongeluk wordt aangemerkt als fraudeur, terwijl je niets verkeerds had gedaan. Tot je opeens overloopt in je werkzaamheden en richting een burnout gaat, omdat je ongevaccineerde collega's zijn ontslagen.



Pas als het echt persoonlijk pijn gaat doen, worden ogen geopend. Maar, dan is het te laat. Want dan weet je al dat de overheid niets zal doen. Dat is namelijk het patroon dat ze al jarenlang laten zien.
Wij zijn maar het klootjesvolk. En voor de overheid alleen belangrijk als er geld te halen valt.


Ik kijk op tegen een nieuwe, lange winter. Want als ongevaccineerde ben ik volgens velen de schuldige. Mag ik nergens meer komen, en als het aan het kabinet ligt niet eens meer op de werkvloer of in een supermarkt. Ik kijk er tegenop om door iedereen gezien te worden als een soort boeman, tenzij ik uitleg en verantwoord waarom ik de keuze heb gemaakt. Alsof iemand dat iets aangaat?
Maar ik kwam al nergens. Ik ging niet uit eten, of naar de bioscoop, of naar de kroeg. En de supermarkt mijd ik met mondkapje op ook zoveel mogelijk. Ik zie grotendeels van de dagen helemaal niemand, behalve mijn hond en papegaai. En toch word ik gezien als het gevaar.



Ik gok dat ik wel weer een mentale klap ga krijgen wanneer nieuwe maatregelen worden doorgevoerd. Niet omdat ik er nou zo veel last van heb dat de horeca eerder dicht moet. Maar omdat de hele samenleving er last van heeft. Omdat er eens een keer een grens bereikt moet worden.
Wanneer zeggen we: tot hier en niet verder? Of blijven we rustig afwachten, de komende jaren. Nemen we een extra boostershot, en nog een, en nog een, terwijl we van de ene lockdown in de andere gaan.

Het nieuwe normaal. Want het oude normaal komt volgens Rutte nooit meer terug. En wie de debatten daadwerkelijk volgt weet: Rutte’s wil is wet.