Persconferentie en verdeeldheid

Wat er gisteren werd gezegd in de persconferentie was voor mij geen verrassing. Als je de persberichten in de gaten hield, kon je al precies voorspellen – nog voordat de ‘maatregelen’ werden gelekt – wat het Kabinet van plan was.
Ik kon het precies opsommen, anderhalve week geleden al, wat het Kabinet zou gaan doen.

Wil ik nu een medaille? Nee. Veel liever had ik geen gelijk gehad. Veel liever had ik gewild dat mijn angsten allemaal onterecht waren. Maar we glijden steeds meer af naar een verdeeldheid die zijn weerga niet kent.

Maandenlang was de reactie overal op ongevaccineerden: ‘niet zo zeuren. Je hóeft niet naar de bioscoop,’ of ‘Gewoon even testje doen, dan mag je ook een bakje koffie doen.’

Maar nu is er door het kabinet uitgesproken dat ze bezig zijn met wetswijzigingen, zodat werkgevers de QR-check mogen doen op personeel. En, dit willen ze 12 november al doorvoeren. Hoewel er eerder non-stop werd gezegd dat maatregelen pas na twee weken of langer meetbaar zijn, is het nu de planning dit door te voeren binnen twee weken ‘als de cijfers de komende tijd niet dalen’.

Weg. Medische privacy. Want als je geen vaccinatie hebt, gaat je werkgever zich daar ongetwijfeld mee bemoeien. En de werkgever voelt zich dan misschien wel verplicht om uit te leggen dat hij vanwege een bepaalde aandoening geen vaccin mag. Legt hij het niet uit? Dan wordt hij in de hoek geduwd. Uitgemaakt voor Wappie, anti-vaxxer. Of nog erger: hij wordt ontslagen.

Er zijn meerdere moties aangenomen door de Tweede Kamer, die zeggen: ‘er mag nooit sprake zijn van vaccinatiedrang of -dwang. Niet direct, maar ook niet indirect’. Nou ben ik van mening dat als je mensen alleen toegang geeft tot de horeca als hij een QR-bewijs laat zien, maar de discussie hierover kan ik me nog enigszins voorstellen.

Maar wanneer een QR-check nodig is voor je werk, wordt het wel vaccinatiedrang of -dwang. Je werk is je levensonderhoud. Het is noodzakelijk. En iedereen begrijpt dat ‘eventjes een testje doen’ niet meer opgaat als je vijf dagen in de week werkt. Dat zou betekenen dat je vijf dagen in de week een test moet doen om te bewijzen dat jij gezond bent.

Andersom vind ik het te gek voor woorden dat demonstranten met vuurwerk naar de politie gaan smijten. Roepend over slapende schapen. Scheldend. Daar creëer je alleen maar meer aversie en polarisatie mee.

Polarisatie. Twee kanten die er aan meedoen. Het is niet één kant. Het zijn ze allebei. Emoties lopen hoog op. En blijven hoog oplopen.

En mijn hart huilt vanwege alle haat en nijd onderling. Toen ik gisteren voor de tweede keer van een dierbare van me te horen kreeg dat ongevaccineerden niet geholpen moeten worden als ze op de IC terecht komen, knapte er iets in me. Hoe kunnen we als samenleving in hemelsnaam zo naar elkaar blijven wijzen? Waar is het mooie, tolerante Nederland gebleven? Is dit wat angst – om wat voor een reden dan ook – met mensen doet?

De schuldigen zijn niet de gevaccineerden. De schuldigen zijn ook niet de ongevaccineerden. De schuld ligt bij de overheid, die al tien jaar lang non-stop heeft bezuinigd op de zorg. Het is het Kabinet dat letterlijk wegrende toen er gestemd moest worden voor meer investeringen in de zorg. Het is de overheid die bij de laatste begroting ook aangaf dat er géén extra geld naar de zorg ging. Het is de schuld van het wanbeleid. Het niet kijken naar de toekomst, maar telkens achter de feiten aanlopen. Het ‘varen op mist’ is een stadium dat allang gepasseerd zou moeten zijn.

De tweedeling in de samenleving wordt alleen maar groter en groter. Nog even en mensen hakken elkaars koppen in. Nog even en we zitten midden in een burgeroorlog. En waarom in hemelsnaam? Ik ben er doodsbang voor dat dit voor zo veel blijvende schade zorgt. Psychisch, jarenlang. En ik ben bang dat de Overheid steeds verder zal gaan. Dat ze niet ophouden en dat we hier nooit meer uitkomen. Ik hoop, zoals altijd, dat mijn angst onterecht blijkt. Dat het maar tijdelijk is.

Het wordt tijd om naar elkaar te luisteren. Om empathie te tonen. Om niet te wijzen of te schelden. Om geen aannames te doen. Om geen hele groep over één kam te scheren. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen. Met onze eigen emoties. Onze eigen angsten en zorgen. Ons eigen verhaal. Het wordt tijd om te kijken waarin je het wél eens bent met een ander.

Ik blijf mezelf voorlopig nog wel afzonderen van de samenleving. Ik zal wederom alle plekken vermijden waar de mondkapjesplicht komt. Boodschappen laten bezorgen, zodat ik voorkom weer hyperventilerend in de supermarkt te staan.

En ik ga proberen opnieuw een winter door te komen zonder paniek en met goede hoop dat er altijd zonneschijn na regen komt. Dat deze donkere dagen beter worden. Maar ik vrees het ergste.