Ik heb net een punt achter mijn ( relatie voor wat het was ) gezet.
Dit was een hele moeilijke beslissing omdat ik stapel gek op die persoon ben.
Ik heb zo als gewoonlijk alles geprobeerd en alles gedaan om er wat van te maken.
Waarom ben IK toch weer altijd die gene die er alles aan probeerd te doen.
Het lijkt wel of ik nooit wat goed doe.
Ik snap in ieder geval niet wat het probleem is.
Heb je een leuk iemand gevonden waar je helemaal voor wild gaan! En dan boem!!!!!!! word je weer loei hard op de grond geflikkerd.
Wat doe ik verkeerd??????????
Sommige mensen snappen niet wat ik bedoel als ik zeg, van mij hoeft het niet meer.
Is dat zo gek?
Ik dacht 3 jaar geleden dat ik mijn portie wel had gehad maar niks is minder waar.
Soms wou ik dat ik onzichtbaar was. Of nog beter! nooit had bestaan.
Is dat zo gek???
Mag ik niet eens gewoon helemaal ergens voor gaan. Gewoon helemaal gelukkig zijn?
Is dat zo gek?
Ik probeer mij te verstoppen omdat ik dit op mijn eigen manier wil verwerken.
Niet zoals andere mensen dat willen! Maar hoe ik het zelf wil!
Mijn schaamte weg stoppen. Ergens diep achter in een vergeten hoekje.
Dat bekende hoekje wat maar nooit weg gaat.
Ik schaam mij voor mezelf.
Waarom? zou je zeggen.
Omdat ik toch niks voorstel.
Ja er zijn altijd mensen die het beter weten als ik.
Je stelt wel degelijk wat voor!!!
Ja daaaaagggggggggg!!!!!!!!!!!
Ik zou het toch het beste weten dacht ik zo!
Ik ben met deze gedachte opgegroeid en ik ga er ook weer mee dood.
Iets wat je er in stampt krijg je er moeilijk weer uit.
Ja mijn harde schijf resetten. Ach wie weet komt het daar ooit nog eens van.
Bandit