Waarom denken mensen je toch weer altijd te kunnen behandelen als een stuk stront!
En waarom trek ik mij dat zo aan?
Het voelt net als 1 grote magneet waar ik geen grip op heb.
Het is een stukje ONRECHT waar ik totaal nooit mee overweg kan en zou kunnen.
Mensen zijn volwassen.
Waarom doen ze het dan vraag ik mij af.
Waarom behandelen mensen je alsof je toch gek bent?
Is het omdat ik dat speldje opgespeld heb gekregen?
Als ik mij gek zou gedragen, wat zou er dan gebeuren?
Zouden de mensen mij nu eindelijk serieus gaan nemen?
Word mijn mond dan niet meer zo elke keer gesnoerd alsof ik geen snars te vertellen heb?
Mensen zeggen wel eens, er moet verschil zijn.
Maar dat verschil voel ik des te groter.
Keer op keer.
Ik kan er dan ook niet anders dan om janken.
En ik denk dat het beter is dat ik mij terug trek van alles wat dit veroorzaakt in mijn leven.
Waarom zou ik nog dingen willen ondernemen met dat soort mensen die het voor mij verpesten?
Soms verlang ik weer terug naar dat stille veilige kleine hoekje van weleer.
Laat mij maar bang zitten wezen in dat hoekje en er niet meer uit komen.
Dat is wat de mensen zo graag willen.
Tja en wie wil, die ZAL.
Groet
Bandit