Pijn
Het doet zo'n pijn als ik denk aan het afgelopen schooljaar.
Opa op randje van de dood gelegen, nicht dood, oudoom dood, AMK aanmelding, buurvrouw dood, depressie als ernstig opgegeven bij therapie en de erge ruzie van mijn ouders afgelopen weekend.
Als ik dat lees en denk aan al het gedoe en de emoties erachter barst ik in huilen uit.
Al die doden, al die begrafenissen/crematies.
Maar ook de AMK aanmelding, de schok en de buikpijn als gevolg, waardoor ik mezelf maar niet naar school kon laten gaan.
Hoe ik gekwetst ben toen ik wel ging, door mijn vriendinnen die alles wisten maar niks deden, mijn mentor die zei dat ik niet meer de moeite moet doen om over te gaan, de pijn elke dag dat ik het probeer en kapot thuis kom.
En nu, na een aantal weken, huil ik weer, afgezien van die ene keer in het weekend.
Ik heb het zo lang kunnen volhouden, maar ik ben moe, heb pijn, ben verward en wil niet meer.
De drang elke dag naar school om een gebroken been te krijgen door een auto word sterker en ik verlies de controle over mezelf.
En, zo stom als ik ben, probeer 1 keer in de week mezelf zo ver te krijgen om te zeggen: "Het lukt me wel, ik ga over, ga me beter voelen en ben sterk."
Maar als ik het allemaal al jaren heb, waarom zou het nu wel overgaan dan?
Het begint opnieuw, maar erger.
Ik sluit me nog meer af dan ik al deed, heb duizenden maskers op, val af omdat ik zo onzeker ben (terwijl ik al eens ondergewicht ben geweest 27 kilo), en wil iets breken om niets te hoeven doen, gewoon uitrusten van de geestelijke vermoeidheid.
In het ziekenhuis liggen en zien hoe mensen verschrikkelijk ontzet aan komen sullen en janken terwijl ze hun excuses aanbieden, of ze me laten stikken en ik weet dat ik niks waard ben.
xLost, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende