Positiviteit

Ik heb iets te lang niet in mijn positieve-gebeurtenissen-dagboek geschreven. Namelijk: twee weken. Tweeënhalve week, zelfs.
Maar ik moest het concert van Lizzo er vandaag nog wel in zetten. Twee juli was dat. Samen met een vriendin was ik eerst gaan shoppen, we hebben wat vintage kleding gescoord, daarna gingen we in haar appartementje pasta pesto eten en vervolgens naar Lizzo in Paradiso Noord, waar ons werd verteld dat we van onszelf moeten houden en dat we onze eigen inspiratie zijn, verwerkt in catchy liedjes.
Dus ik heb Lizzo's woorden maar in dat boekje opgeschreven, om het gat wat te dichten.
Er staat:
I love you
You are beautiful
You can do anything
En ik heb er nog wat kikkerstickers naast geplakt. Voor de leuk.

Nu moet ik het weer bij gaan houden, dat positieve gelul.

We hebben wel een leuk tuintje. De basilicum die ik had gezaaid is erg groot geworden. Ik heb de sterkste peperplant uitgekozen om te verpotten en hopelijk komen daar ook pepers uit.
Dan hebben we nog een mengelmoesje van peperplanten, dille, wat basilicum en een paar stengeltjes bieslook in een langwerpige bak, maar ik ben te lui daar iets mee te doen, want ik heb geen pepers of dille of nog meer basilicum nodig. We hebben ook al een peperplant van mijn broer gekregen die nu al pepers produceert. Eéntje is al oranjerood aan het kleuren.
En daarnaast staat een paprikaplant met twee groene paprika's. En een tomatenplant met wat tomaten. Allebei van mijn broer. Er is geen ruimte voor nog meer planten, eigenlijk.
Oh ja, we hebben ook nog minikomkommers, maar ik weet niet of dat nog iets wordt.
De radijsjes zijn stervende.

Een tijdje geleden ging ik mee naar het tuincentrum. Mijn moeder vroeg of ik een bloemetje uit wilde zoeken. Ik koos een plant met grote, gele bloemen. De bloemen deden me aan zonnebloemen denken. Maar dan kleiner. Ik weet niet meer hoe 'ie heet.
Mijn vader grapte dat het het soort bloem was dat een basisschoolkind zou uitkiezen.
'Echt een kleuterbloem.'.
Want bloemen zijn blijkbaar gebonden aan leeftijden. Als je ouder bent, mag je niet meer van grote, opvallende bloemen genieten. Al je bloemen moeten dan klein en bescheiden zijn.
Dat je het maar effe weet.
Hij leeft nog en staat in de tuin leuk te zijn.

Ik heb op mijn kamer nog één nieuwe aanwinst en dat is een sprietplant. Mijn moeder heeft het stekken ontdekt. We hebben nu minstens dertien sprietplanten in huis. Het loopt uit de hand. Dan zegt ze: 'Oh, kijk, daar kan ik weer een stekje uithalen!' en dan stopt ze dat in een glaasje met wat water en na een tijdje begint ze: 'Die moeten we wel gaan verpotten.' en dan verpotten we 'm en dan is er helemaal geen ruimte meer voor nog een sprietplant. Maar ze stopt niet.
En de planten leven voort.
En zodoende hebben we een leger sprietplanten.

Op mijn moeders werk ging ik soep maken en een voor mij onbekende collega kwam langs en vroeg of ik een invalkracht was en ik stond daar, gehaktballen te draaien, me af te vragen of ik volwassen genoeg over kwam om daar daadwerkelijk te werken. Blijkbaar.
Nee, ik ben iemands dochter en er is altijd sprake van bezuiniging in de zorg, dus de mensen die daar werken hebben niet genoeg tijd om (uitgebreide) lunch te maken, dus mijn moeder sleept me dan mee. Ik zou eerst pannenkoeken bakken, want ik houd zelf niet van soep. Maar het is op een of andere manier toch soep geworden. Dus. Gehaktballen.
Eind deze week ga ik daar weer curry maken.
Ik heb ook al een preek van een van haar collega's gekregen over hoe ik echt niet twee maanden niets kan doen deze vakantie, maar man, ik ben dol op nietsdoen en de belangrijkste factor is dat ik geen geld nodig heb.
Hoe heb je nou geen geld nodig, je hebt toch altijd wel geld nodig, in mijn tijd ging ik elke zomervakantie aardbeien plukken voor een veel te lage loon, de jongeren van tegenwoordig zijn lui, je moet wel werken en een baantje zoeken.
Maar ik dacht: ik knik maar vriendelijk en zeg niets, voordat ik dat vervolgverhaal te horen krijg.

Mensen die die twee maanden op vakantie gaan krijgen geen gezeik, maar als ik twee maanden in mijn huisje chill, is er vast iets mis met me. Meh.
Ik zoek wel weer naar een kamer, of zo. Ik wil voor september 2020 wel iets gevonden hebben. Geen gezeik meer.
Als we dan bij familie zijn, doet mijn moeder heel trots dat ik 'slim' ben, want universiteit en ik haal al mijn vakken. Maar ze snapt niet dat ik dat niet zou kunnen als ik ook zou werken. Oké, dat geldt niet voor deze twee maanden, want ik hoef nu geen uni te doen.

Als mijn ouders me niet heel veel geld gaven voor mijn 21ste verjaardag, dan had ik misschien wel iets gedaan deze vakantie.
Misschien ook niet.
Mijn brein staat nog steeds op: ik heb geen zin om iets te doen-stand. Ik ben zo snel moe ook. En dan krijg ik ook nog eens geld toegeworpen.

Kijk, mijn broer, daar is iets mis mee, dus dat hij niet werkt is prima.
Maar ik heb geen excuus.



Ik heb een beetje moeite gehad met het hele positief denken.
Ik was bijvoorbeeld naar een feestje gegaan met oud-klasgenoten en een vriendin van me. Ik heb die vriendin een beetje gestalkt en ze vroeg aan iedereen hoe het ging en dan probeerde ik mee te doen met oogcontact maken en te knikken en zo. Dan vroegen ze aan haar hoe het ging. En dan vroeg niemand hoe het met mij ging.
En dan dacht ik: oké, het boeit niemand dat ik er ben. Het boeit niemand dat ik überhaupt besta.
En ik heb veel te lang zitten tobben over dat kleine dingetje.
En ik heb het gevoel dat ik nog steeds zit met vorig jaar, ook al is het fucking juli.
En dan ga ik bijvoorbeeld ook piekeren over wat voor soort bloemen ik leuk vind, want dat is blijkbaar ook een verkeerde keuze.
En als mijn moeder een beetje geïrriteerd is, ga ik ervan uit dat dat aan mij ligt.
En ik vraag me 's nachts af of mensen aan wie ik denk ook wel eens aan mij denken, maar weet je, waarom zouden ze dat doen? Ze zijn me allang vergeten.
En ik ben nu al aan het anticiperen op reacties waarin staat dat ik een lui kutkind ben en van mijn reet moet komen en een baantje moet gaan zoeken. Zo was het vorige keer dat ik erover schreef ook. Want ik ben gewoon lui en verwend en zo.
Ik denk dat ik mezelf gewoon uitput met al die gedachtes en dat gepieker.

Ik kijk ernaar uit om gewoon die twee maanden te gamen en series te kijken en te chillen, maar dat is blijkbaar heel verkeerd. Ik moet de rest van mijn leven al gaan werken, waarom zou ik dat nu doen als het niet hoeft? Ik snap het echt niet.
Nog iets voor op de lijst van dingen die mis met me zijn.

Kut, ik was een positieve eigenschappenlijst aan het maken.
Ja, positiviteit.
Uhuh.


I love you
You are beautiful
You can do anything


Ik vind het maar lastig.