Powerless

En daar zit ik dan. Achter m’n laptop, op mijn kamer. Alleen. Eindelijk. Nu kan ik m’n gedachten goed ordenen. Maar m’n gedachten gaan meteen uit naar die dag, terwijl ik er liever niet over denk….

“Met al het vertrouwen dat ik had liep ik samen met m’n vriendinnen het Engels lokaal in. Ik had Engels altijd al een heerlijk vak gevonden, en op de middelbare was het alleen maar leuker en leuker geworden. Maar vandaag was ik toch wel heel zenuwachtig, we moesten een presentatie doen, voor de hele klas, in het Engels! Ik wist heus wel dat ik best wel goed was in Engels, maar toch was ik heel bang dat ik niet genoeg geoefend had, en dat ik zou gaan stotteren of zoiets dergelijks tijdens de presentatie. Ondanks dat ik zelf heel erg zenuwachtig was, zag ik dat m’n vriendin Zoey het er nog veel moeilijker mee had. Voor de les zei ze continu ‘Ik kan het niet, ik ga zó hard falen’ ‘ik denk echt dat de hele klas me gaat uitlachen’ ‘jou uitspraak is zo goed, en mijne is echt super slecht!’. Voor zover ik het kon, probeerde ik haar moed in te spreken. ‘je kunt het echt wel, er is helemaal niks mis met je uitspraak hoor, het is gewoon goed! En je hebt toch gewoon superhard je best gedaan met oefenen? Dan KAN het toch bijna niet fout gaan?’. Voor mijn gevoel geloofde ze niks van wat ik zei. Ik voelde me totaal machteloos en wist niet hoe ik haar kon steunen. Ik ging maar snel zitten op mijn plaats, en wachtte op mijn beurt. Ik was als 4e aan de beurt, na Zoey.

De eerste twee personen waren geweest, en dat waren de mensen die onvoorstelbaar veel zelfvertrouwen hadden. Dat was ook goed aan hun cijfer te zien, allebei een 8,5! Nu was Zoey aan de beurt. Ze liep naar voren, en voordat ze begon keek ze me snel aan. Ik gaf haar een het-gaat-je-wel-lukken gezicht, en hopelijk begreep ze dat ook. Ze begon heel twijfelend, en ze probeerde zo goed en kwaad als het ging om geen fouten te maken. Ik snapte echt niet waarom ze zich nou zo druk maakte, haar presentatie ging zo goed als het maar kon! Na haar presentatie keek ze niet opgelucht, wat ik natuurlijk wel verwacht had, maar ze keek meteen naar de docent. Door haar gezichtsuitdrukking kon je precies lezen wat ze dacht: ‘Ik heb het helemaal verpest, nou wordt het er nog even lekker ingewreven door de leraar’. Maar dat gebeurde niet. De leraar gaf haar alleen maar complimentjes en had maar één opmerking! Maar één! Waar maak je je druk om? Toen was ik aan de beurt. Ik dwong mezelf om kalm te blijven. Ik liep vol vertrouwen naar het bord toe om m’n presentatie te houden. Ik kon het, sprak ik mezelf in. Ik zag Zoey zitten. Ze keek totaal niet blij, was ze dan helemaal niet trots op wat ze zonet gedaan had? Ik begon mijn presentatie, en het ging perfect. Ik keek veel de klas in, want ik kende mijn verhaal toch al bijna uit mijn hoofd. Ik kon dan wel goed zijn in Engels, maar dat betekende niet dat ik er niks voor hoefde te doen.

Na de Engels les waren we uit. Lekker naar huis! Zoey keek alsof ze zonet de hel was ingestapt. Ze keek doodsongelukkig. Wat was er toch met haar? Ik wist dat ze problemen had, ze werd op de basisschool gepest, ze verloor elk sprietje zelfvertrouwen en was begonnen met zichzelf snijden. En dat laatste snapte ik niet. Ik begreep het niet. Waarom zou iemand zichzelf zoveel pijn aandoen? Waarom? Ja, je vergeet eventjes je mentale pijn, en je vind dat je het verdient hebt, maar tóch snapte ik het niet. Ik vond het vreselijk om te bedenken dat m’n vriendin dat wel deed. Ik beloofde mezelf om er alles aan te doen om haar te helpen stoppen. Of om haar in ieder geval te steunen, want uiteindelijk is ze zelf degene die de knop om moet draaien.

Uiteindelijk thuis kroop ik meteen achter de computer. Ik zocht op het internet verhalen over mensen die zichzelf ook sneden. Wat hun motieven waren, of ze er naderhand spijt van hebben en hoe ze uiteindelijk gestopt zijn. Ik kwam weinig te weten, behalve dat ik alleen maar kon steunen, steunen en nog een steunen. Ja, leuk gezegd ‘steunen’ maar hoe!? Ik had geen idee, en deed wat ik zelf dacht dat goed was. Ik startte msn, maar Zoey was niet online. Raar, want vaak was ze wel online. Ik begon vreselijke dingen te denken: ‘zou ze nu bezig zijn met zichzelf pijn doen? Dat hoop ik toch niet, maar die kans is er zeker’ Uiteindelijk, na lang wachten kwam ze toch. We begonnen het gesprek met de standaard ‘hoi’ en de ‘hoe is het’. Zoals gewoonlijk antwoorde ze ‘goed’ waar ik natuurlijk geen barst van geloofde. Toen begon ik met mijn ‘steunen’ Ik zei haar hoe ik over haar dacht, en wat ik wist over hoe anderen over haar dachten. Maar ik ging haar geen onzin vertellen. Ik ging niet zeggen dat echt wel iedereen haar mocht, want dat was niet zo. Ik ging ook niet vertellen dat ze nooit faalde, want iedereen faalt wel eens. Voor mijn gevoel deed een andere vriendin dat wel, die ging helemaal overdreven doen en ik dacht echt van ‘je maakt haar alleen maar onzekerder zo!’. Maar voor mijn gevoel hielp het allemaal niet. Ik voelde me machteloos, ik wist niet hoe ik haar op de gedachte kon brengen dat zij echt niet degene is die ALTIJD het meeste faalt, en dat er ook mensen waren die haar wél mochten. Maar in al m’n eerlijkheid zei ik ook dat ik wist dat er over haar geroddeld werd. M’n gevoel zei dat ik dat haar gewoon moest vertellen, ik beschouwde haar als m’n beste vriendin, en daarvoor moet je toch zulke dingen niet geheimhouden? Maar m’n verstand zei dat ik niks moest zeggen. Wat als ze hierdoor nou nóg meer zelfvertrouwen verloor? Dat ze zich door mijn toedoen ging snijden? Niet direct door mij natuurlijk, maar als ik er niks van zou zeggen, dan zou ze het nooit weten, dus ik moest m’n mond houden! Uiteindelijk volgde ik mijn gevoel, wat ik overigens meestal probeer te doen, en ik vertelde het haar.

Ze kreeg meteen het gevoel dat niemand haar mocht, en eerlijk gezegd, werd ik daar in eerste instantie helemaal gek van. M’n gedachten schreeuwden: Serieus!? Dat meen je toch niet, trek het je gewoon niet zo aan, er wordt over iedereen wel geroddeld, dus doe normaal!. Maar dat zei ik niet. Daardoor zou ze zich alleen maar slechter gaan voelen, en dat was natuurlijk niet mijn bedoeling. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat ze het gewoon moest laten overwaaien, hoe hard het ook voor haar was. De hele dag dacht ik aan haar, ik probeerde oplossingen te bedenken, maar het lukte me niet. Ik wist dat ik natuurlijk ook maar een vriendin was, en ik haar alleen maar kon steunen, maar ik wilde zo graag meer doen. Ik wilde een oplossing vinden, ik wilde de zin vinden die ik aan haar kon vertellen zodat ze haar knop omdraaide. Haar ik-denk-negatief knop moest uit. Maar hoe?”

Tot de dag van vandaag heb ik mijn antwoord nog steeds niet gevonden, hoeveel ik er ook voor doe. Ik kan niks doen. ZIJ moet het doen. En dat frustreert me, ik kan niet stoppen met denken over haar. Maar ik weet gewoon dat ze het kan. Ik weet het, alleen moet ze het zelf nog gaan geloven.