Project.

Deze week had ik meegedaan aan een project. Het idee van het project was dat studenten van verschillende opleidingsniveaus en opleidingen samen zouden werken aan een product/beleid/idee dat de gezondheid en het geluk van mensen zou verbeteren. Klinkt goed, hè?

De realiteit was dat het overgrote deel van de mbo-studie verpleegkunde afkwam, omdat die studie verplicht werd om deel te nemen aan het project. En, dit ligt waarschijnlijk aan mij, het niveau was dus ook een stuk lager dan ik dacht dat het zou zijn, omdat het op die groep gericht was. De 'colleges' waren voor mijn gevoel algemene kennis: gezondheid is meer dan alleen je lichaam, je gedachtes tellen ook mee. Daarnaast praatten mensen er doorheen en kwamen ze ook niet op tijd. Dat vind ik respectloos. Tuurlijk, ik snap dat je er niet wilt zijn, maar er is iemand uitgenodigd om je te helpen, het minste wat je kan doen is daarnaar luisteren.

Ook waren mijn groepsgenoten niet gemotiveerd, wat ik begrijp, want het was voor hen verplicht.
Ik kan veel, maar ik kan niet vier-mensen-motiveren-veel. Als je mij er bij telt, zouden het er zelfs vijf zijn. Ik kan best zeggen: 'Hé, kijk eens hiernaar.', of: 'Hé, misschien moet je dit vragen.', maar als ik dan telkens een negatieve reactie krijg, dan houdt het ook op.
Ik weet wel redelijk wat. Ik kan snel dingen doen. Maar ik had groepsgenoten die bij elk lettertype, elk kleurtje, elk plaatje, elk woord in een zin stilstonden. Er is een punt geweest dat er drie kwartier is gezocht naar één afbeelding voor in de Powerpoint.

Dan zeg ik: 'We kunnen ons beter eerst op de inhoud richten. Ik denk dat je iets als dit moet zeggen: ...' en dan gebeurde er niets. 'Misschien moet je het anders opschrijven, dat wat je wilt zeggen.' zei ik dan, 'Dan gaan we straks verder met de opmaak.', maar het had geen effect.

'Oké, dus we hopen mobiliteit te vergroten...' begon een groepsgenoot weer.
'Je moet niet "hopen" zeggen, dat klinkt zo vaag, we gáán mobiliteit vergroten.' probeerde ik duidelijk te maken.
'Oké, dus, we hopen mobiliteit te vergroten... Verbeteren? Groter maken? Verbreden?'
'Vergroten was goed, laten we vergroten doen.' zei ik.
'Misschien verbreden? Verbeteren?' ging het toch verder.
Dus ik ging sinterklaascadeautjes bestellen. Ik kon het gewoon niet aan. Straks kan ik ze ophalen, dus dat scheelt. Toch iets gedaan deze week.

Later bij het geven van de presentatie kregen we het advies om niet 'we hopen' te zeggen, want je hoopt niet dat het gaat werken, het werkt gewoon. Het is dat ik dat al wist.

Ik heb in mijn vrije tijd twee wetenschappelijke artikelen opgezocht over interventies omtrent eenzaamheid, maar die hebben we niet echt gebruikt. Mijn aanwezigheid was sowieso niet erg van belang. Ik heb wat posters gemaakt en geknipt en geplakt en een slogan verzonnen. Dat kan iedereen. Dat kan ook een van de twintig verpleegkundigen. Dat ik een universitaire studie deed had geen enkel voordeel. Bij dag twee was ik het al zat, maar dag drie ging over gedragsverandering, althans, dat zeiden ze, dus ik was toch doorgegaan. Ik had beter naar mijn colleges kunnen gaan, eigenlijk.
Ik ben geen leiderstype maar heb geprobeerd om me een leidersrol aan te nemen, maar het lukte gewoon echt niet. Ik denk dat ik me nu kan inbeelden hoe middelbare schoolleraren zich voelen. Je weet wel, ik was de docent Latijn bij de klas eerstejaars die allemaal van plan zijn Latijn te laten vallen aan het eind van het jaar.

Ik heb vijf dagen van negen tot vijf vrijwel niets nuttigs gedaan, voor mijn gevoel. Alleen maar geprobeerd te hameren op de inhoud van het project, dat ik denk dat we dit moeten zeggen, maar er werd niet geluisterd, óf het werd weer veranderd. Dan had ik een tekst uitgeschreven, werd er tweeënhalf uur besteed aan een nieuwe tekst schrijven, die op ongeveer hetzelfde neer kwam. En dan zat ik daar, wat te knippen en te plakken, want ik kon hen gewoon niet overtuigen.
Overigens had een ander deel van de groep hetzelfde gevoel: dat er totaal niet naar input werd geluisterd van een aantal mensen en dat dat eigenlijk alles vernachelde. Want zij moesten het presenteren, dus zij hadden de 'macht' over het uiteindelijke project en die misbruikten ze nogal.

Daarnaast zijn er ook een aantal andere aparte dingen gebeurd.
Eén: een meisje zei heel enthousiast dat ze het zó graag wilde presenteren, want dat kon ze wel. Vervolgens kwamen de coaches langs om naar onze presentatie te luisteren en zei ze dat we het nog niet hadden gehad over wie er ging presenteren. Toen zeiden ze dat dat niet zo slim was, want we hadden deze tijd afgesproken. We stonden best wel voor lul.
De coaches gingen weg en ik zei: 'Maar, ik dacht dat jij ging presenteren? Dat zei je toch?'
Toen zei ze, alsof ze van niets af wist: 'Oh, ik wil wel presenteren, ja hoor.'

Twee: er was een krat bier aanwezig toen we een keer 's avonds door moesten werken en terwijl we de tekst van de presentatie aan het schrijven waren, in zo'n twintig minuten, sloeg een jongen drie biertjes achterover. Eén biertje, prima, drie biertjes terwijl je aan het werken bent, niet oké. Daarna was hij ook nog uitgegaan, werd hij blijkbaar uit een tent gegooid, had hij een kater en had hij zich verslapen voor de volgende dag. Classy.

Drie: we moesten "veldonderzoek" doen en waren met een groep van acht naar een winkelcentrum gegaan. De coach zei immers dat dat wel eens een goede plek kon zijn om mensen wat te vragen. Daar vroegen we per tweetallen aan mensen hoe ze zich voelden in de wijk, niets bijzonders, gewoon, hoe is het om hier te wonen? Vervolgens stuurde de bewaking ons weg, want het was een 'privéwinkelcentrum' en je mocht mensen niet zomaar 'ondervragen'.
Dus: pas voortaan op met vragen of iemand zijn woonplaats leuk vindt, het is mogelijk illegaal. Ik vind het idee van willekeurige mensen op straat aanspreken voor een interview al niet zo'n goed idee, maar hé, dat ben ik.


Ons uiteindelijke idee was niet baanbrekend of innovatief. Bij de borrel waren er professionals, maar ik had niet gepresenteerd en ik had ook niet het gevoel alsof ik iets had betekend. Ik had graag een stage gefixt, maar nee, dit liet niet zien wat ik kan. Daarnaast wist niemand wie ik was. Dat was ook wel een punt. Maar ik had gewoon weinig motivatie om er nog iets van te maken, al helemaal omdat het grootste deel van mijn team liever in zijn bed zou liggen. Of zou willen zuipen. Eén van die twee.
Dus ik heb er wat bitterballen in gegooid en heb toen de trein naar huis genomen. Een beetje nagedacht over wat ik zoal heb geleerd van deze ene week dat ik niet naar colleges ben gegaan, maar heb 'meegeholpen' aan een project over maatschappelijke problemen.

Ik haat het om in groepjes te werken. Ik werk liever in tweetallen, of anders trio's.
Het is niet alsof mbo'ers van een andere wereld komen, maar het niveau van alle stof ligt een stuk lager. Ik vind het ook grappig dat als je opleidingen vergelijkt, mbo met universitair bijvoorbeeld, dat het taalgebruik heel anders is, alleen kijkend naar de websites. Daarnaast deden alle docenten alsof ze je vriend waren, terwijl ik liever een beetje een docent heb die volwassenheid uitstraalt en niet twee dagen dezelfde hoge sokken draagt. Sorry kerel, ik had je door.
Ik gedij niet in een negatieve omgeving, al helemaal niet nu ik een beetje depressief ben. Een depressieve bui heb. Je weet wel. Het helpt niet.


Ik had gehoopt dat ik me deze week nuttig zou voelen. Dat was mijn voornaamste doel. Ik zit een beetje in een put en wil het gevoel hebben dat ik iets kan betekenen. Nou, dat is niet gebeurd. Ik heb een hele week het gevoel gehad dat mijn aanwezigheid overbodig was én een week studieachterstand opgelopen.
Hoezee.

Ik heb één vriendin gemaakt en we hebben nummers uitgewisseld, maar ik weet niet zo goed waar ik het met haar over kan hebben. We hebben alleen over het project gepraat. Maar hé.
Ik heb tenminste op één persoon een indruk achtergelaten.

Overigens is er beeldmateriaal van mij terwijl ik haastig en slordig een poster in elkaar zet.
Dubbel hoezee.

Ik heb een godsgruwelijke hekel aan posters maken. Geef mij maar een paper.