Psycholoog
Zoals ik heb verteld in één van mijn vorige verhalen, is mijn moeder op 17 februari 2019 overleden.
In het begin "ging het wel" zoals ik dan stoer bleef volhouden.
Zoals mijn zus en vader ook doen. Het leven weer zo snel mogelijk opgepakt, met verbazing van de mensen om ons heen.
Nu zijn we dus een tijdje verder en het overlijden begint steeds meer aan me te knagen.
We zijn er met de hele familie bij geweest, bij haar laatste moment. De laatste adem die zij uitblies.
Het moment was zo heftig en ik gun dit niemand om mee te maken.
Het beeld van de laatste adem blijft zich maar herhalen in mijn hoofd en het houdt niet op.
Dit heeft invloed op mijn prestaties op school en mijn gezondheid.
Door dit slaap ik heel slecht en als ik al slaap, heb ik 9 van de 10x nachtmerries.
Ik zie er ook niet meer uit. Wallen waar je u tegen zegt.
Vandaag heb ik dan voor het eerst een afspraak bij de psycholoog en zit ik sinds een weekje ook aan de melatonine, wat dan je biologische klok "naar voren moet halen.
Ik ben oprecht bang om naar de psycholoog te gaan. Misschien omdat ik het moeilijk vind om mijn gevoelens te uiten. Omdat ik gewend ben me groot te houden en te doen alsof alles goed met me gaat.
In het begin "ging het wel" zoals ik dan stoer bleef volhouden.
Zoals mijn zus en vader ook doen. Het leven weer zo snel mogelijk opgepakt, met verbazing van de mensen om ons heen.
Nu zijn we dus een tijdje verder en het overlijden begint steeds meer aan me te knagen.
We zijn er met de hele familie bij geweest, bij haar laatste moment. De laatste adem die zij uitblies.
Het moment was zo heftig en ik gun dit niemand om mee te maken.
Het beeld van de laatste adem blijft zich maar herhalen in mijn hoofd en het houdt niet op.
Dit heeft invloed op mijn prestaties op school en mijn gezondheid.
Door dit slaap ik heel slecht en als ik al slaap, heb ik 9 van de 10x nachtmerries.
Ik zie er ook niet meer uit. Wallen waar je u tegen zegt.
Vandaag heb ik dan voor het eerst een afspraak bij de psycholoog en zit ik sinds een weekje ook aan de melatonine, wat dan je biologische klok "naar voren moet halen.
Ik ben oprecht bang om naar de psycholoog te gaan. Misschien omdat ik het moeilijk vind om mijn gevoelens te uiten. Omdat ik gewend ben me groot te houden en te doen alsof alles goed met me gaat.
06 mei 2019
- meld ongepast verhaal
-
Daisy
maandag 06 mei 2019 13:22
Gewoon laten gebeuren, als je niks wil delen hoeft dat niet.
Op 1 of andere manier weet je waarom je er heen gaat en dan ga je toch wel praten -
Yesgirl15
maandag 06 mei 2019 17:41
ik snap dat het echt vervelend is ik heb zoiets ook meegemaakt
. ik vertel het aan niemand totdat ik deze site vond
ik heb medelijden met je -
indiangirl (opgeheven op 25-04-2023)
donderdag 13 juni 2019 22:47
ik moet zelf ook naar een psycholoog maar wat je kan doen is, iets zoeken waar je je goed bij voelt ik hou zelf van paarden. En dan zou je op zoek kunnen gaan naar een psycholoog met een bepaalde activiteit.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 01 dec 2020 Nog geen diagnose? ( 1 )
- O 30 nov 2020 Diagnose ( 1 )
- O 25 nov 2020 Quarantaine ( 2 )
- O 17 okt 2020 De frustraties eruit schrijven ( 2 )
- O 29 sep 2020 Toch weer hulp gezocht ( 2 )
- O 25 aug 2020 Ik kan dit niet meer zo ( 2 )
- O 08 aug 2020 Er is veel gebeurd ( 1 )
- O 24 apr 2020 Woede vanuit het niks. ( 4 )
- O 26 mrt 2020 Onzekere tijden ( 1 )
- O 02 mrt 2020 Geen motivatie ( 4 )
- O 13 feb 2020 Helemaal klaar mee
- O 07 jan 2020 Geen leven zonder foto's ( 3 )
- O 26 nov 2019 Rude much ( 7 )
- O 16 sep 2019 Happy birthday in heaven ( 2 )
- O 22 aug 2019 Arrived at Curadise (2.0) ( 1 )