R.I.P. Herinneringen
Ik wil het los laten. Het vergeten. En toch wil ik het vasthouden en voor altijd bij me dragen.
Het is allemaal veranderd. Mensen zijn nu aan het puberen en zijn niet meer de kinderen met respect voor iedereen. Ik hoor niet meer bij hen, zij wel bij elkaar. Ik voel me buitengesloten van hen. Een andere groep, een andere roedel, een ander slag mensen.
En toch... Met sommigen heb ik 8 of zelfs 9 jaar in de klas gezeten. We hebben gelachen, gehuild en ons afscheid gedeeld. dat kan ik niet zomaar laten gaan. We zijn ergens diep in ons nog een groep.
De verleiding om de band te laten vallen is groot. Ik wil me mengen in de mensen van mijn eigen school in Amsterdam en de mensen van hier laten wegglijden. Ik en mijn buurjongen zijn ook al zo ver uit elkaar gegroeid. Waarom zou ik nog proberen me deel van hen te voelen? Mensen in Amsterdam accepteren me ook. Hier vinden ze me nu te slim.
Dat krijg je na de basisschool. Ieder gaat zijns weegs. Ik ben als enige naar Amsterdam en het gymnasium gegaan. Ik trek nu op met andere mensen.
R.I.P. Herinneringen
Ezwex, vrouw, 27 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende