Ik voelde me zo bevroren, verloren, geïsoleerd, waardeloos
Helemaal verdomd leeg
Smekend 'en schreeuwend, "stop alsjeblieft, ik kan er niet tegen. Ik meen het "
Maar hij bleef maar doorgaan, paniek stroomde over, tranen vloeien
Man, ik ken hem amper, waarom heeft hij het gevoel dat ik het hem verschuldigd ben?
Hij nam die shit alsof hij mij verdomme bezat.
Het enige wat ik doe is doorgeven wat ik denk, maar ik zeg niets.
Dat ik opgesloten zat met mijn eigen gedachten,
ik zat opgesloten in mijn kamer het voelde alsof ik gek aan het worden was.
Hij zat bovenop me
Het begint zo verdomd erg pijn te doen, dus ik heb zoiets van "wacht even, alsjeblieft"
Maar hij zegt dat ik niet kan wegrennen totdat hij klaarkomt.
En nu huil ik verdomme, ik kan er niets tegen doen, hij luistert niet
(not completly mine)
Ik huilde terwijl ik dit typte sorry voor de fouten