Religie, de dood en andere filosofie

Waar zal ik eens over gaan schrijven? Ik heb zin in schrijven. Wat is het eerste woord dat in me opkomt?
Bakvis.
Hè, flauw.
Religie.
Ja, mooi onderwerp.
Waarom geloven mensen?
Om zich ergens aan vast te klampen in het leven. Dan hebben ze hoop en zekerheid en iets om voor te leven. Zonder hoop en zonder vooruitzicht gaat de mens dood en dat willen ze niet, want de dood is iets onbekends. En onbekend is eng. Ze weten niet hoe de dood eruit ziet en hoe dat voelt, daarom hebben ze in de religie bedacht dat er een hemel, een hel en het Vagevuur bestaat. Dan hebben ze tenminste een beeld van hoe het eruit ziet en dus is de dood ook een vooruitzicht en voelen ze zichzelf weer wat zekerder.
Het bidden is niets meer dan wensen en bedanken. Bedanken voor wat de mens heeft of krijgt, bijvoorbeeld een gelukkig gezin, voedsel en een gelukkig leven.
Men bidt dan naar God, degene waarvan de gelovige denkt dat die alles geschapen heeft. Maar als ik me dan inleef in God, dan zou ik op het begin de bedankjes heel aardig vinden en wensen met plezier vervullen. Maar als mensen dan heel irritant tien keer achter elkaar zitten te bidden en me zó dankbaar zijn dat ze dag en nacht ermee doorgaan, zou ik op de duur toch ook zeggen: "Houd toch je bek! Ik wil óók slapen!"
Daar word je toch strontziek van? Als ik God was, zou ik een paar van die nonnetjes een flinke bliksemstraal onder hun kont geven. Met daarbij nog het risico dat ze me ook daarvoor gaan bedanken. Ik zou dan voor de lol eens wat flikdonders op aarde zetten die de boel even op z'n kop zetten en dan lekker van bovenaf met een bak chips van het kippenhok gaan zitten genieten.
De biechtstoel vind ik eigenlijk ook wel slim uitgevonden. Alleen - net zoals de gelovigen op de duur met alles deden - overdreven ze het weer met grote mate. De biechtstoel is eigenlijk wel een beetje te vergelijken met een dagboek maar dan met bijbedoelingen. Als je je slechte daden niet zou opbiechten aan de kerk (het grote dagboek), zou je naar de hel gaan. Dat wilden de mensen natuurlijk niet, want dan zouden ze na hun dood een heel vervelend, pijnlijk leven lijden en dan zouden de mensen weer een slecht vooruitzicht hebben en dan hebben ze wéér iets minder om voor te leven.
Zo had de kerk de mens compleet in zijn macht. Ze konden de mens laten doen wat ze wilden, als ze maar zouden dreigen met dat ze naar de hel zouden gaan. Zo heeft de kerk er een heel verhaal omheen gedraaid met alles erop en eraan, zodat er in feite van het échte geloof niets meer over is gebleven.
Een heel slim spelletje, al zeg ik het zelf.
Toch heb ik zo mijn eigen ideeën over het leven, de dood en het leven na de dood. Ik bedoel, wie denkt er nou niet eens na over de dood?
Ik denk dat de dood helemaal niet erg is. Ik denk, dat als je bezig bent met doodgaan, dat dat net zo voelt als het moment waarop je op de grond ligt na het flauwvallen. Het bewustzijn staat in feite op een stand-by. Dan heb je het gevoel alsof je innerlijk helemaal tot rust komt. Op dat moment denk je niet meer met je hoofd maar met je lichaam. Je doet alles gevoelsmatig en vertrouwt volledig op je lichaam. Het zal misschien raar klinken; maar flauwvallen is fijn. Niet het moment waarop je aan het flauwvallen bent, maar het moment er na. En ik denk dat doodgaan ook zo voelt. Als doodgaan werkelijk zo voelt, is het uiterst fijn. Maar als je inmiddels dood bent, hoe voel je je dan? En waar ben je dan? Voelt het net als dromen? Maak je alles mee alsof je droomt, of maak je alles mee zoals je dingen ervaart terwijl je een lichaam hebt?
Alleen de mensen die ooit een moment dood zijn geweest, zouden deze vragen misschien kunnen beantwoorden. Ik ben er wel héél nieuwsgierig naar.

Heerlijk... filosofie. Zouden we eigenlijk op school moeten krijgen. Hmm... Misschien kunnen we de tijd die we in kleurplaten steken bij Nederlands vervangen voor filosofie!