Rennen, vluchten, verdwijnen
Rennen, vluchten, verdwijnen
Wat zal de oplossing zijn?
Ik probeer al zolang te vechten,
maar het komt steeds weer terug die pijn
Steeds weet het me weer te vinden
Ik probeer echt uit alle macht
te vergeten en te leven,
maar het is zwaar, zowel dag als nacht
Ik geef niet op
Zo ben ik niet,
ben wel ten einde raad
weet niet wat te doen met dit verdriet
Dus rennen, vluchten, verdwijnen
Of in deze situatie doorgaan in de hoop dat het uiteindelijk echt slijt
Ik denk dat ik alles hier achter me moet laten
Laat me dan in ieder geval eindigen met de juiste spijt
Ik weet echt niet meer wat juist is. Ik ren nooit weg uit moeilijke situaties, maar ik werk me al een jaar hier doorheen en momenteel trek ik echt niet meer. Wordt er steeds weer mee geconfronteerd en kan me moeite iedere keer inhouden. Thuis komt het er allemaal uit. Waar niemand het ziet komen de tranen.
Alsmaar krijg ik te horen hoe sterk ik wel niet ben.... Mijn oudere zussen vinden me sterk in hoe ik op kom voor mezelf en hoe ik me uit, mijn moeder zegt het me vaak hoe trots ze is op hoe ik me neerzet als persoon, maar zelf voel ik me zo beroerd. Ik voel me wel eens sterk en ben ook wel eens trots op mezelf, maar deze pijn en het verdriet kan ik niet achter me laten. Het lukt me gewoon niet en daardoor voel ik me niet positief over mezelf. Helemaal niet zelfs. Dan voel ik me zwak, heel zwak. Ik wil het gewoon allemaal vergeten, maar 'There is no remedy for a memory.' Dus hier zit ik dan weer... mijn dagboek vol te schrijven met trieste gedichten.... houdt het dan nooit op?
Fe94, vrouw, 30 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende