Risico's durven nemen

Ik houd van verhalen over mensen die iets bijzonders doen. Gisteravond was ik een Lego-set in elkaar aan het zetten en ondertussen zette ik een random podcast aan. Te gast was Nims Purja, een man uit Nepal die daar in armoede heeft geleefd, vervolgens bij de Gurka ging, waardoor hij zijn familie tenminste enigszins kon onderhouden. En toen had hij een droom: om alle 14 bergpieken ter wereld die hoger dan 8000 meter te beklimmen in slechts 7 maanden tijd.
De persoon die het toen het snelste had gedaan, had er zeven jaar over gedaan.

Iedereen zei dat hij gek was. Hier was een onbekende man uit Nepal, die dacht dat hij dat wel even kon doen. En om dit te kunnen waarmaken, had hij geld nodig. Hij wilde alles vastleggen in een documentaire, maar ook dat kostte hem moeite. Uiteindelijk wist hij – door zich zelf volledig in te zetten en alles te geven wat hij kon – om de financiering rond te krijgen en vervolgens ging hij met een klein team op weg. Alles werd vastgelegd en de documentaire is sinds vorig jaar te bekijken op Netflix.

Ik heb de documentaire vandaag ook maar meteen bekeken en ik vind het echt zo ontzettend knap wat iemand met een droom en wilskracht voor elkaar weet te krijgen. De documentaire heeft de toepasselijke titel ’14 Peaks: nothing is impossible’ En de documentaire is ook echt prachtig. Met schitterende beelden van de bergen, achtergrondinformatie, uitleg over de bergen. Het is echt, wauw!

Die 14 beklimmingen maken is al een prestatie op zich, maar deze man is de eerste berg – waar enorm veel klimmers al sterven – nóg een keer opgegaan, om iemand te redden. Later heeft hij zijn echte zuurstof opgegeven om iemand anders te proberen te redden en urenlang is hij zelf - zonder extra zuurstof - verder geklommen.

Deze man nam enorme risico’s. Niet alleen fysiek en mentaal, maar ook financieel. Hij stopte bij het leger om zijn droom na te leven. Zijn broer verbrak het contact, toen Nims deze keuze maakte. En toch zette hij door. En hoe: hij beklimt alle 14 bergpieken in iets meer dan zes maanden tijd. En hij verbreekt meerdere records.


Ik vind dit soort verhalen zo enorm inspirerend. Het grootste deel van de mensen neemt nauwelijks risico. Ze blijven ergens werken waar ze niet gelukkig worden en als ze dan toch een andere baan zoeken, moet het wel hetzelfde loon opleveren. De meeste mensen kiezen voor veiligheid en zekerheid. Maar als je altijd voor veiligheid kiest, mis je juist de bijzondere momenten.

Nou ben ik zelf geen bergbeklimmer en heb ik niet de ambitie om dit soort beklimmingen, maar ik herken wel dat ik juist de mooiste dingen voor elkaar heb gekregen door risico’s te nemen.

Zo werd ik lid van een netwerkgroep, wat me echt enorm veel geld kostte, zonder écht precies te weten of het goed zou uitpakken. Dankzij een engeltje op mijn schouder kreeg ik wat financiële hulp hiervoor en ik moest een website van me verkopen om überhaupt mijn vaste lasten te kunnen betalen en ik leefde constant in het rood. Maar: het heeft ontzettend goed uitgepakt.
Als ik verder terug ga in de geschiedenis, heb ik heel vaak dit soort momenten gehad. Als kind kreeg ik al te horen dat schrijver worden niet kan. Toen ik zestien was, stopte ik met de middelbare school. En iedereen dacht: klaar met haar. Ze heeft geen toekomst meer. Dat wordt iemand die van een uitkering leeft.
Ik had een sociale fobie, maar droomde van een reis naar Amerika. Ik ben erheen gegaan, met een groep mensen die ik niet kende. Het zorgde ervoor dat ik als mens groeide. En de reis die ik toen maakte is nog steeds de mooiste die ik ooit heb gemaakt. Juist omdat ik mezelf zo tegenkwam en te maken had met sociale situaties die met een sociale fobie extra lastig zijn.
Natuurlijk heb ik ook wel risico’s genomen en pakten dingen minder goed uit. Zo werd ik best lang lastig gevallen door tieners die een van mijn boeken niet konden waarderen. En heeft het me behoorlijk veel geld en stress gekost toen ik besloot een advocaat in handen te nemen over een auteursrechtenkwestie. In Amerika viel ik van een quad, wat voor flinke kneuzingen, een grote ontsteking en wekenlang pijn heeft gezorgd. Ik nam het risico, om toch de quad op te gaan terwijl ik nog maar net een rijbewijs had.
En toch zijn al die minder mooie momenten ook geweldige leermomenten geweest.

Ik geloof echt dat de mooiste dingen in de mensheid zijn ontstaan omdat iemand bereid was risico’s te nemen. Om dingen te doen waarvan anderen zeiden: ‘nee, dat kan niet. Dat is onmogelijk’


Ik zit weer in een situatie waarbij ik risico heb genomen. Ik ben bewust niet aan het zoeken naar een goedbetaalde freelance klus. Eentje die ik vrij gemakkelijk zou kunnen krijgen. In plaats daarvan wil ik me nu vooral richten op eigen schrijfprojecten.

Wordt het een risico dat loont? Time will tell. Dat is het juist: je weet het niet. Maar wordt het niets? Achja, dan vind ik wel weer iets anders.