Rock ambities?

Donderdagavond was het dus zover: het eindexamen muziek. Ik had die dag en de dag ervoor niets anders gedaan dan zeuren vanwege de belabberde organisatie. Oké, ik ben professioneel gewend en blijf zelf afzijdig op een stoel zitten, maar toch! Ik ben een vrouw (bijna), dus ik mag zeuren.

Ik had het mooi voor elkaar gekregen dat we zo ongeveer gelijk met het publiek bij de school aan zouden komen, zodat we niet nog een uur zouden staan stressen en de meest gruwelijke dingen zouden bedenken. Sommige mensen kregen het echter nog voor elkaar om zich binnen een half uur zo op te naaien dat er een in een zakje stond de ademen, OMG.

Ik had dezelfde kleding aan die ik overdag ook droeg, afgezien van mijn spijkerbroek die ik had vervangen dooreen iets sjiekere broek met vouw (en glittertjes). Mijn haar was een mess, omdat ik het vertikt had op het laatste moment nog naar de kapper te gaan. (Wat nou als het nóg rampzaliger uitvalt dan het nu al is? Moet ik dan met een hoofddoek op zingen of zo?) Ik heb nog nooit zoveel foundation op mijn hoofd gesmeerd, waarvan ik nu het geweldige, rode, etterende resultaat mag aanschouwen... Maar goed, ik kon er mee door, al zeg ik het zelf.

De openingsact werd opgevoerd door mijn klas, exclusief mijzelf. (We zitten in een klas van 6 mensen, waarvan er slechts 5 een aandeel hadden) Mijn besluit tot mentale support vanuit de coulissen heeft uiteindelijk geleid tot een huge groep mensen achter het gordijn tijdens elke act. Ik probeerde ondertussen de 'presentator' die daarna de mensen welkom zou heten, van zijn zenuwen te verlossen. Wat heb ik om hem gelachen zeg! Die jongen kan zo het theater in! Unfortunately, he was gay.

Vlak voor mijn 1e act begon ik te stuiteren, waar ik tot aan het eind van de show niet mee gestopt ben. Ik vraag me nog steeds af waarvan het kwam, maar blijkbaar ben ik zeer gevoelig voor adrenaline o.i.d. Mijn eerste inzet was een grandioze misser, waardoor ik mijn gitarist wanhopig maakte, maar ik heb het snel weer opgepakt. OMG, ik wist serieus niet hoe ik moest staan en waar ik moest kijken. Achteraf blijkt dat mijn performance niet-om-aan-te-zien was; boeiend. KT Tunstall - Black Horse and a Cherry Tree, dat zong ik. Achteraf ging het nog aardig goed. Ik zong zuiver en ik heb me vermand tussen de bloopers van mijn achtergrondkoortje...

Mijn 2e act volgde al snel en was tevens de laatste voor de break. Het was de bedoeling dat ik ging knallen, dus dat deed ik dan maar! Mijn innerlijke stuiterbaleffect leidde tot ernstige kortademigheid, maar achteraf heb ik mogen horen dat er een rockster in mij schuilt die ik nog niet helemaal ontdekt heb. Dat is toch een eer, niet? Ik zong trouwens Zombie van The Cranberries. Na afloop moest ik even 5x de gang op en neer rennen om overtollige energie te lozen.

Na de pauze kwam voor mij het instrumentale gedeelte, waaronder mijn klarinettettetteretet concert van Mozart (zo spreekt de presentator). Tijdens het spelen hoorde ik veel gefluister in de zaal: nogal komisch. Ik begrijp zeer goed dat sommige mensen het niet kunnen opbrengen om ernaar te luisteren en ik heb me dus innerlijk hard vermaakt om het ge'sssssst' in mijn ooghoeken. Ik heb niet een keer gepiept, al was ik nog steeds wat kortademig, wat leidde tot een niet al te muzikaal geheel.

Tezamen met mijn daarop volgende act, blijk ik er al helemaal als een zak aardappelen bij te hebben gestaan, waardoor ik de DVD die ik behoor te krijgen waarschijnlijk liever niet al te graag terug zie... De eindact wast mijn synthesizer-debuut, maar vanwege gebrek aan geluid (volgens mij was ik gewoon uitgeschakeld) ben ik maar bij de meute gaan staan meeklappen. Stiekem klapte ik ook voor mezelf, want ik ben trots op wat ik heb gedaan!