Rode rozen

Ik zit hier met mijn laptop bij het raam, en als ik naar buiten kijk dan zie ik de rode rozen die overdadig over de gevel van ons huis groeien. En als ik die rozen zie, dan stel ik me in mijn hoofd weer de plek voor waar ik altijd ga liggen in de zomer. Tegen de helling, mijn hoofd net onder de tegels, languit in het gras.

Zaterdagavond lag ik daar ook. Ik was met Ca aan het bellen en ineens was mijn beltegoed op. Balen. Ik lag alleen wel lekker, en ik vond het niet de moeite waard op te staan om weer naar de anderen, die in de achtertuin stonden te kloten, toe te lopen.

Jort verveelde zich zeker, want hij kwam bij me kijken. Misschien verveelde hij zich ook wel niet, misschien wilde hij gewoon zien of ik al dood was, en heel misschien wilde hij gewoon even ook mij zien. Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat ik daar onder de lindebomen bij de rozen in de buurt lag te genieten van de avond.

Hij kwam achter me zitten, en ik legde mijn hoofd op zijn schoot. Zo zaten we even. Om heel eerlijk te zijn, ik kan me niet meer herinneren waar we over gepraat hebben, en ook niet meer wat we verder gedaan hebben. Ik kan me alleen dat ene moment nog herinneren.

Net zoals ik me van gisterochtend weinig anders kan herinneren dan zijn hand op mijn buik en de lachende helderblauwe ogen met het bruine streepje die me aankeken.

Het zijn momenten in mijn dag die normaal voorbij vliegen terwijl ik slaap en pieker, maar nu komt er af en toe in een flits een herinnnering van een van die momenten boven. Een gebaar, een aanraking, een beeld, een geur, een woord.

Ik ben weer beter aan het worden. Ik ben nog wel veel gespannen, maar niet meer constant. Ik tril ook nog wel, maar minder. Ik ben zekerder van mezelf en mijn acties. Maar soms op perfecte momenten moet ik me mijn slechte momenten ook even herinneren. Eigenlijk is dat misschien wel wat die momenten zo bijzonder maakt. Ik hoor een stem in mijn hoofd, die zich afvraagt: 'Waarom mij?' En dan weet ik dat dta er eigenlijk niet toe doet. Het hoe en waarom is iets wat ik altijd heb willen weten, maar soms moet ik dingen gewoon aannemen, in blind vertrouwen.

Met berekeningen en ruimtefoto's kan je mij aantonen dat de aarde rond is. Door een steen te laten vallen en mij de juiste formules erbij te geven kan je me overtuigen van het bestaan van zwaartekracht. Van de aantrekkingskrahct van de aarde, zelfs van die van de zon. Door een zaadje in een glazen potje met watjes te doen en het water te geven kan je mij zelf echt laten zien hoe zaden zich ontwikkelen tot een plant. Maar subjectieve dingen, mensen, die zal ik altijd moeten vertrouwen, nooit kunnen berekenen.

Moeilijk, maar ik word er steeds beter in.