Rooms.

Gisteren het afscheid van mevr. S dus..
Omdat ik nogal een muts ben in het vinden van de juiste locatie, maar ruim op tijd van huis gegaan. En dan zul je het zien hè? In 1 keer de weg gevonden, dus veel te vroeg op plaats van bestemming. Daar sta je dan. Op een Rooms Katholiek kerkhof.
Doorgaans zijn kerkhoven toch niet de meest fijne plek om rond te wandelen. Vind ik dan. Maar tjonge..wat is het daar mooi! De beelden, de arcades. Ik liep me er aan te vergapen

Maarja..het leek me toch raadzaam niet te ver te dwalen, want ik zou in staat zijn de weg kwijt te raken en daardoor gedwongen zijn de nacht daar door te brengen.
Brrr. Geen fijn idee. En gezellig is anders. Beetje een dooie boel.
Dus sjokte ik weer op het gemak richting kapel. Waar ik al snel werd gespot door 1 van de dochters. 'Hé Carla, hallo joh!''
Ik knikte een beetje stom. Moest ik er nou naartoe lopen, of bescheiden blijven staan?
Ik besloot tot het laatste..

Blijkbaar kon je dus al in het kapelletje terecht. Ik stapte naar binnen en nam plaats helemaal achteraan op een houten stoeltje. Ik dacht dat dat wel kon, want er zaten al meer mensen. Bleken later de koorleden te zijn (Ze waren in het zwart gekleed, wist ik veel?)..De rest stond buiten op de auto te wachten. Mja. Ik zei al ; ik ben een muts.
Al zag ik daardoor wel alle voorbereidingen, zoals het aansteken van ontzettend veel kaarsen. Ondertussen las ik het boekje door wat ik op mijn stoel vond. Jeetje..zoveel? Hoelang ging deze dienst duren??

De zang was ronduit prachtig. Wat een stemmen! Dik kippenvel. Ik was de enige niet.
Mooie verhalen waren er over mevr. S. Ik herkende haar er erg in. Het In Memoriam van haar zoon was geestig. Zo had ze bij haar verhuizing van het Bronovo naar een zorghotel nog wel even gevraagd op het daar wel chique was.
''Ja ma..het is daar hartstikke chique.''
Even op mijn lip bijten toen ik in een speciaal dankwoord ook nog bij naam werd genoemd. Wat bijzonder dat ze daar aan dachten..
Tenslotte sprak haar zoon nog de wens uit dat hij hoopte dat het daarboven nog VEEL chiquer was dan hier beneden.

Niet gewend aan welk Katholiek gebruik dan ook, zat ik een paar keer vol verbazing te kijken. Op een gegeven moment werd er iets gezegd van ; en we wensen elkaar vrede. Waarop iedereen handen begon te schudden met de mensen die naast/voor of achter ze zaten. *Wenkbrauwen ergens bij mijn haargrens* Wat doen ze nou??
Vervolgens ging er een heel stel ter communie. En ik zag de pastoor ook gezellig van de wijn nippen. Ik dacht nog dat ik hoopte dat-ie een BOB in de buurt had, want stel dat zo'n man 6 begrafenissen heeft op 1 dag. Dan kan-ie niet meer met z'n eigen auto naar huis. Katjelam achter het stuur. Dat kan natuurlijk niet.

De collecte kwam langs. Geen discrete dichte zak, maar een mandje. Ik zag in 1 oogopslag een maandsalaris liggen. Niks geen losse eurootjes, maar allemaal briefjes.
Ik had sowieso niks bij me (pasje was weg hè?), even overwoog ik om net te doen alsof ik er iets opmikte. Maar ja, de boel belazeren in Gods huis..dat kan zelfs volgens deze tamelijk ongelovige dame niet. Dus gaf ik pokerfaced het mandje door. Zonder te verblikken of verblozen. Mevr. S zou dit begrepen hebben. Ik weet het zeker.

Het werd tijd voor het definitieve afscheid. We gingen allemaal 'rond' de witte kist staan. En toen vertrok ze met alleen haar kinderen en kleinkinderen. De rest wandelde naar de aula. Iedereen die daar was kende elkaar. Dus zaten in groepjes samen.
Ik zakte in m'n uppie neer bij een tafel met een stapel broodjes. Ik keek er kritisch naar en koos vervolgens een broodje met ham. De broodjes met maanzaadjes liet ik zorgvuldig links liggen. Want ik ken dat ; die pitjes blijven aan je tanden plakken en dat is niet erg charmant. Ik had alleen niet meteen door dat er ook stukje sla op deze zaten en dus flikkerde er een stuk op de grond.
Ik hoopte maar dat niemand het zag, en voelde me Klein Duimpje in het grote bos.
Zonder broodkruimels om de weg terug te vinden..

Het duurde natuurlijk even voordat de familie terugkwam. Een dame kwam nog maar es langs met een schaal broodjes.
''Broodje kaas?'', vroeg ze vriendelijk.
-''Ja, doe maar.''
Te gretig, want toen ik goed keek..broodjes met maanzaadjes..
Maar toen durfde ik niet meer alsnog te weigeren..
Dus peuzelde ik 'm uiterst voorzichtig weg. Met mijn tong langs m'n tanden gaand, in een wanhopige poging oncharmante situaties te voorkomen.
Volgende keer neem ik een spiegeltje mee. En een tandenstoker..

Ik wisselde nog wat woorden met de dochters (Die dames hebben fantastische waterproof mascara) en zoon. Vriendelijke woorden. Ik ontmoette ook de kapster van mevr. S, die ik tot nu toe alleen van naam kende. Grappig is dat. We wisten elkaars naam maar zagen elkaar nooit. Nu dus. Een leuke vrouw. Want toen zoon O. vroeg of ze nog wat voor hem kon doen zei ze :''Ja! Zwarte krulletjes.''
Hij is zo kaal als een biljartbal.

Het was een uitvaart met een lach en met een traan. Vandaar dit verhaal vol relativering. Ze zou niet anders hebben gewild.
En o ja..toen ik thuiskwam en in de spiegel keek..een maanzaadje die ontsnapt was aan mijn tong. Gelukkig heb ik niet breeduit gelachen naar Hans Klok toen ik langs hem liep..