Rukkende man in trein.
En toch kan ik het niet laten om het aan iederene te vertellen. Het is te ranzig voor woorden en ik zou het toch liever niet gezien hebben, maar bij deze: het onsmakelijke verhaal van mijn 'bruggerperiode', voor het eerst met de trein naar de universiteit.
Zo ging ik, mijn buikje rondgegeten met heerlijke moeder-gemaakte macaroni, met de trein van 12.08 van station Beverwijk richting Leiden Centraal. Daar zou ik moeten overstappen op de trein naar Hoofddorp voor het ondertekenen van een werkcontract, maar dat is verder niet erg van belang voor mijn ranzige verhaal.
Ik las een boek. Het was een saai boek. Ik stopte met lezen en begon uit het raam te staren. Ik zat bovenin een dubbeldekker-trein; mijn coupé was nagenoeg leeg.
Op station Haarlem zou mijn trein 3 minuten stilstaan en vervolgens 'omgekeerd' verder rijden. Dat maakte dat ik op het bankje tegenover mij ging zitten, zodat ik vooruit zou rijden. Op dat bankje ging ik verder met naar buiten staren, naar de mensen op het perron aan de overkant.
Na een minuut stopte er links van me een trein. In de coupé 'naast' me zat slechts 1 meneer, precies is mijn gezichtsveld. Hij droeg een donkerblauwe 'werkersjas' en een petje, verder bekeek ik hem niet nauwkeurig. Tot ik iets in mijn ooghoek zag bewegen.
Langzaam draaide ik mijn ogen richting het bewegende geval en ja hoor, deze meneer zat zich heerlijk te bevredigen onder het genot van een uitzicht over de haastige treinreizigers op perron 4a.
Ik voelde de macaroni richting mijn keel vloeien en heb me razendsnel omgedraaid, toch maar weer mijn boek gepakt, maar niet meer kunnen lezen.
Zoiets doe je toch niet, lijkt mij?
Amen.
Jeananas, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende