Ruzie

Hoogtepunten:
- van de week 6 jaar samen gevierd (uit eten, duo massage, floating, veel liefde)

Gisteren, de dag voor de verjaardag van mijn vriendin, hadden we in de avond weer knallende ruzie. Het gaat niet zozeer waarover, maar waar het vandaan komt. De intensiteit van de ruzie was onverwachts. We hadden immers de afgelopen 3 maanden relatie coaching gevolgd, waardoor we beter om konden gaan met triggers. Zo hoorden en konden we bijvoorbeeld meer vanuit het gevoel te praten in plaats van de ander te beschuldigen van welk kwaad hij of zij wel niet "opzettelijk" had gedaan. De intensiteit was hierdoor minder en het vertrouwen versterkte. Ik had zelfs meer vertrouwen in samenwonen.

Nu, 17 uren na de ruzie, voelt het alsof dat coachingstraject niet heeft geholpen. Vertrouwen wederom gebroken. Connectie en warmte hebben ruimte gemaakt voor verbittering, melancholie en moedeloosheid. Als ik mijn liefdevolle woorden vol lof van een paar dagen geleden nu weer voor me breng, resoneren die vanuit mijn huidig gevoel nauwelijks nog. Het is merkwaardig hoe het spectrum van gevoel woorden van het ene uiteinde onherkenbaar doen lijken vanuit het andere uiteinde.

Ik heb moeite met perceptie vanuit het pessimisme. Ik probeer liever optimistisch naar feiten te kijken. Mijn vriendin is voor mijn gevoel juist het tegenovergestelde ervan. Zij ziet dingen het liefst vanuit het ergst mogelijke scenario, zodat ze zich kan schrap zetten of voorbereiden voor het ergste. In principe snap ik het wel, maar ik kan geen ruimte maken voor het effect van dit soort denkpatronen. In veel gevallen neemt pessimisme en doom denken juist veel negatieve lading mee. Hoe kan dat goed zijn voor de gezondheid? Ik wil en kan daardoor ook geen begrip hebben voor deze perceptie; dat geeft haar weer het gevoel dat ik haar gevoelens niet wil accepteren en dat zij niet alles met mijn kan delen.

Risico en gevaar bestaan op de wereld. Hoe je ermee omgaat is de kleur waarmee je je leven inkleurt: is het glas halfvol of halfleeg?

Het is blijkbaar belangrijk voor mij dat ik een mentaal sterke partner heb die ondanks het bewustzijn van mogelijke risico's en gevaren niet emotioneel of cognitief verdrinkt in negatieve scenarios en daardoor het hoofd niet koel kan houden. Voor haar is het belangrijk dat zij haar zorgen en gevoelens kan uiten. Wat dat betreft staan we recht tegenover elkaar, omdat ik van mening ben dat je eerst moet nadenken over wat je denkt of voelt voordat je ze uit. Klopt het wel wat ik denk? Zou ik er anders naar kunnen kijken? Wat is de beschikbare informatie uit mijn omgeving die mijn gedachten en gevoelens in een ander daglicht kunnen zetten?

Wat dat betreft probeer ik er iets meer mindful mee om te gaan. Dat vertel ik mezelf tenminste. Misschien heb ik een betere spiegel nodig.