Wat is het verleden?

Ondanks er zoveel tijd overheen is gegaan, kom ik mijn oude ik vaak genoeg tegen. Met alle herinneringen die erbij horen.

Bijna 20 jaar geleden begon ik hier met schrijven.

Ik geloof niet in dingen verwerken of accepteren.

Het zijn allemaal lagen die op elkaar worden gebouwd. Om dingen te verbergen. Uit schaamte, wanhoop, naïviteit, optimisme. Maar dingen worden niet vergeten. Ze blijven hangen in het onderbewustzijn. En als het even slecht gaat, komt alles weer naar boven.

Het is wat het is. Ik ga gewoon door. Ik kijk naar mijn oude ik, die ergens huilend op de vloer zich alleen en verlaten voelt. Ik hoor je, en ik zie je. Maar als onhandige ouder van mezelf weet ik even niet hoe ik je kan troosten. Zeggen dat alles beter wordt? Dat dit gewoon het leven is? Moet ik je gewoon even laten huilen? En dan wat?

Alles gaat door en alles staat stil tegelijkertijd. Te snel, te langzaam, net goed.

Het was fijn hier op md. En ook aanwezig kut. Wat zocht ik eigenlijk? Ik heb het nog steeds niet gevonden, niet in mezelf, niet in anderen. En soms heb ik het. Als zand door mijn vingers.

Ik ga door. Ik moet door gaan. Die tijd is mij gegeven. Maar waar naartoe? Met welk doel? Menselijke (on)belangrijke dingen.

Morgen weer een dag. Net als de afgelopen decennia.