Santa Pod deel I

Zoon Joeri wist dat ik de auto waar zijn team mee rijdt graag eens wilde zien en hij nodigde me uit om mee te gaan naar Santa Pod in Engeland...



Dat was wat!! Ik zou moeten kamperen na 30 jaar hotelletjes Maar goed, nu kon ik voor de verandering eens wat lenen van mijn dochter, dus die kwam helemaal uit Arnhem met tent, rugzak en meer van die ellende. Aangezien ik pas twee dagen voor het vertrek zeker wist dat ik mee kon, had ik vanaf dat moment de zenuwen, slapen ho maar.....Je gaat uiteindelijk met mensen mee die je totaal niet kent en waar je wel 5 dagen mee op moet trekken. En daarbij heb ik snel het gevoel dat ik als overbodige ballast mensen in de weg kan zitten omdat je geen flauw idee hebt wat er allemaal staat te gebeuren.

Maar dan is het woensdag 6 uur en staat Joeri voor de deur met zijn auto...slik....nu gaat het echt gebeuren.
De hele berg rotzooi in de auto en richting IJmuiden, waar de trailer staat met DE auto waar het feest om draait.
Aangekomen vraag ik aan Joeri..waar is mijn tent? Waarop het antwoord kwam dat hij dacht dat ik hem wel had...en omgekeerd. Misser van het eerste uur dus. Dan naar binnen in een kantoortje waar een paar mensen zitten, even voorstellen en daar viel me al een pak van mijn hart..gewone hardwerkende mensen zonder kapsones...zucht....wat een opluchting. Het bedrijf waar we zijn blijkt dus van de rijder van de auto te zijn, Marc. Zijn vrouw Jaqueline bood me wat te drinken aan en even later werd het inladen en vertrekken richting boot. Mijn ontbrekende tent werd weggewuifd, er was wel een oplossing. Dat doet goed.


Hier zie je die enorme vrachtwagen waar de auto en de crew in vervoerd worden naar de plaats delict

Nu moet je even bedenken dat je in de buik van de trailer zit, zonder ramen. Met z'n allen op een rijtje op een bank. Dat is raar..je hebt geen idee van de snelheid en krijgt last van licht zeeziekte door het onvermogen naar buiten te kijken en dus je snelheid in te schatten.
Onderweg wordt nog een keer gestopt om een teamlid op te pikken en de reis gaat verder naar Hoek van Holland.
We moeten eruit met paspoort in de aanslag en nu ben ik niet de dunste en de jongste..de instap van de trailer is ongeveer 85 cm hoog en de trap zit er even niet aan....je wil je niet laten kennen, maar ik kan je verzekeren dat twee sterke handen echt wel nodig zijn om dit mens naar binnen of naar buiten te wurmen.
Na twee keer ben je de schaamte voorbij trouwens, daar zijn de mensen gewoon te aardig voor
Hieronder het 'bootje'




Als je meer wil weten over deze boot, kijk dan even op stenaline.nl, daar kan je een virtuele tour door de boot maken.

Die boot is grooooooot en na eindeloos trappen klimmen (oeps) komen we op het dek waar de truckers lounge is, de plek waar we zullen zitten tijdens het eten. Het eten aan boord is geweldig, ruime keus en kwalitatief goed voer. Geen beperkingen, gewoon lopend buffet. Het drinken is er normaal geprijsd, logisch ook voor hen die vaak deze trip moeten maken als chauffeur.

Na het eten worden de hutten verdeeld en ik sluit me aan bij Jaqueline en Marc, ook zij willen wel vroeg slapen. Met de wetenschap dat Marc het kunstje moet gaan flikken op Santa Pod en het feit dat hij zijn slaap dus hard nodig heeft zak ik behoorlijk onvoorbereid (geen slaapspullen dus) in mijn bed en hou mijn hart vast..ik ben goed verkouden en als ik in slaap val kan ik best eens gaan liggen zagen...dat moet niet, want dan breng ik de nachtrust van mijn twee medeslapers in gevaar. Dus wakker blijven en onder de dekens smssen met dochter. De boot gaat behoorlijk tekeer en ik vond het doodeng dat een schip van dit formaat zo'n deining liet voelen. Maar uiteindelijk gaat ook deze nacht om en worden we supervroeg hardhandig gewekt, we moeten eruit en gaan eten. Dan naar de trailer en daar ga je dan...Engeland in! Om even een idee te geven hoe het voelt: ga met een blindoek in een auto zitten en probeer je dan voor te stellen waar je nu eigenlijk bent...dat lukt niet. Na een tijdje wordt er gestopt voor de nodige plaspauze en het inslaan van proviand, een team van 11 mensen moet ook eten en drinken.
Dat wordt een heel circus, allemaal de Tesco in en inslaan maar. Moeilijk als je niet precies weet wat er normaal per dag doorgaat en wat de wensen zijn van de meute. Het is meer op goed geluk je karren volmikken. Die supermarkt is trouwens 24 uur per dag open en lijkt zo groot als een voetbalveld..dus het is even zoeken. De trailer stond even verder en wij dachten slim te zijn, maar de Engelse zijn slimmer hoor! Met twee volgeladen karren oversteken en dan is het 'kloing' ....we zijn over mangetische banden gereden die je kar een soort wielkem geven..die gaat geen meter verder, maar ook niet meer terug!
Tja....en dan moet je wat, de karren dat hele ind optillen was niet echt een pretje, dus Marc dan maar de auto naar de karretjes laten manouvreren. Uiteindelijk hebben we geloof ik voor 20 kilometer file gezorgd daar, maar de boodschappen waren binnen. Hup allemaal weer naar binnen en het laatste stuk naar Santa Pod werd afgelegd.


Dan mag je dus weer zien waar je bent en wat zie je? Een supergroot parkeerterrein met daarop geschilderde nummers en breedteaanduidingen. Nu begint het spelletje, want jouw inschrijfnummer komt overeen met één van die nummers en daar moet de vrachtwagen komen te staan. Zo zie je dus wel twintig mensen rondlopen die geld lijken te zoeken, totdat je beseft dat ze 'hun plekkie' voor de komende dagen zoeken. De organisatie maakt het nog even makkelijker door het eerste nummer niet op het asfalt te kalken, maar goed...gevonden en opbouwen.



Dan zie je in ene een goed geoliede machine ontstaan, de kleppen aan de zijkant van de trailer gaan open, de deur wordt geopend en als een stel ervaren kermisklanten wordt er binnen de kortste keren een heuse verdubbeling van het oppervlakte gecreëerd waarin alles zich zal gaan afspelen deze keer.
Niet alleen een dak en zijwanden beginnen vorm te krijgen, maar ook een vloer wordt gelegd.
Als de basis staat en ligt, wordt het even aangekleed met tafels, stoelen, een barbeque, muziekinstallatie etc etc..en dat is dan nog maar het zitgedeelte.
De helft van de tent is gereserveerd voor de auto en zijn benodigdheden, dus al snel volgen gereedschapskasten, werktafels en dingen die ik echt niet bij naam kan noemen, dus laten we maar zeggen 'hulpstukken'



Dan komt het pronkstuk uit de trailer, een nauwgezet klusje. De auto wordt daarna in de tent gereden en de trailer gaat dienen als slaapplaats voor de crew die geen tent mee heeft genomen. Ik mocht een tent lenen, maar er zou storm op komst zijn en het veld was al zo slecht dat ik het aanbod om ook in de trailer te slapen zeker niet afsloeg. Nu had ik een luchtbed meegekregen van een kennis die er niet bij had verteld dat het een tweepersoons lel was, dus ik schaamde me behoorlijk...eerst tent vergeten, dan de trailer ingesleurd moeten worden en nu ook nog eens veel plek innemen. Maar met deze mensen op pad zijn leert je iets heel waardevols...zolang jij maar gewoon doet zal je nooit in de kou staan (of slapen in dit geval). De trailer heeft twee verdiepingen in zijn buik en de slaapruimtes werden verdeeld naar het geluidsniveau van de snurkers. De jonkies boven (die zijn nog in staat om na 6 emmers bier de sprong te wagen) de halve bejaarden beneden, in slagorde van snurksterkte. Zoonlief koos voor zijn tentje, samen met nog twee anderen. Zij waren zo wijs niet op de officiële camping te gaan staan, een groot voordeel bleek later.

Het weer gooit roet in het eten, het water komt met bakken uit de lucht en zelfs de matten raken doordremkt en er vormen zich plassen in de tant. Domper, want ja..je komt hier niet om gezellig te keuvelen, maar om te racen en mogelijk het kampioenschap binnen te halen. Met dit weer is dat absoluut onmogelijk en dat zit er niks anders op dan het beste te maken van de situatie. Dus wel veel voorbereiden, maar klaarmaken om te rijden is even niet aan de orde.

Als het werk gedaan is moet er gegeten worden natuurlijk en dat gaat dan met behulp van een grote gas-bbq die flink werd opgestookt. Aangezien ik mijn hand niet omdraai voor elf hongerige mensen heb ik me daar maar nuttig trachten te maken. Al doende leert men en ook dat ging steeds makkelijker. Ik denk niet dat iemand honger heeft gehad in de afgelopen dagen. Daarna is het tijd voor ontspanning met bier, veel bier....port, whisky en wijn. Een heuse tap is aanwezig, gekoeld en wel... Een kacheltje zorgt voor een aangenaam temperatuurtje, en de vloer houden we droog met een waterstofzuiger.
Het hoost nog steeds dus is het pompen of verzuipen.



De bekenden van het team komen binnendruppelen en zo zie je dat er weinig haat en nijd onderling is, de nummer één op de ranglijst komt gewoon gezellig een biertje doen en natuurlijk worden er technische zaken uitgewisseld die voor mij grotendeels abracadabra zijn. Het wachten is op droog weer.....tja..Engeland en droog weer.



Bedtijd..iedereen zoekt zijn of haar plek en langzaam wordt het stil...op het gezaag van de snurkploeg na dan en het irritante gehoest wat ik sinds Ierland produceer. Je wil niet hoesten omdat je mensen kan wakkermaken, maar je stikt zowat als je het niet doet..veel pakjes appelsap gaan er die nachten door dus, dat helpt.

De ochtenden beginnen vroeg en natuurlijk wordt er eerst gekeken naar het weer..zou het dan eindelijk eens droog worden? De lucht belooft weinig goeds...



Het gekke is dat je dus altijd maar voorbereid moet zijn op actie tot de organisatie echt duidelijkheid geeft dat het die dag niet meer zal gebeuren. Het is dus een raar sfeertje..soort 'wedden dat' in het klein. Hoe meer kwalificatieruns je kunt rijden hoe beter je kansen in de wedstrijd, maar met elke verregende dag zie je dus die kansen slinken omdat het hier om een auto gaat die gewoon zo fijn afgesteld moet worden dat de eerste kwalificatierun meer een test is (als ik dit nu fout heb krijg ik vast wel op mijn donder). De heren leggen me dan ook uit dat een auto met heel veel vermogen nu duidelijk in het nadeel is op een slechte baan omdat die baan dat vermogen eigenlijk niet kan verwerken en omzetten in snelheid (als dit klopt heb ik nog wat geleerd ook).

De dag wordt dus gevuld met rondkijken, rondkijken, geluid bekijken (om de haverklap start ergens zo'n geval) en de eerste keer schrik je je wild, een paar oorbeschermers zijn dan echt wel nodig. Op zo'n rondje zie je veel..vooral modder en maffe mensen


Dit was recht tegenover ons..echt een waterballet


Natuurlijk heb je ook die er de lol van inzien en zich gewoon uitkleden en even een bad nemen of poseren


Het kermisterrein..verlaten en triest


en zo zien camping en perkeerterrein eruit

Het weer verbetert niet en met elke halve dag regen zien we de kansen ook verkleinen op een echte wedstrijd. Het is niet anders en iedereen maakt er het beste van, teams zoeken elkaar op, mensen gaan shoppen...de afwas wordt gedaan, kortom...de dag wordt toch gevuld met allerlei nuttige - en onnuttige zaken. Er werd gevraagd om een tandenborstel, geen probleem.wordt meegenomen.

De tandenborstel moest de regen dus ook ontgelden want wat gebeurt er met een stel mannen als ze niks te doen hebben? Ze veranderen in pestkoppen en de tandenborstel werd even leuk voorzien van zwarte kit....IN de verpakking nota bene.


Hier was de vermeende eigenaar niet blij mee, maar ja...


De dames die mee waren gingen het terrein maar weer eens verkennen en liepen de kermis op..troosteloos uitzicht



Maar wie lacht er altijd? 'Sjakkie' dus...geweldige instelling!!