Mijn wereld wordt te klein.
Maar zelfs in deze ruimte, ben ik al verdwaald.
Ik wist het niet, maar zag het uiteindelijk wel.
Het is een patroon wat zichzelf weer herhaald.
Ik kroop het liefste weg, ver in het zwart.
Lekker anoniem, tot dat ik jou leerde kennen.
Ik wilde het wel, maar durfde het nog niet.
Bekeek het met mijn ogen,maar liet het niet toe tot mijn hart.
Besloot mijn angsten te over winnen.
Niet meer te vluchten, en je kwam dichter bij.
Maar je sloot je af voor mij.
Voordat je deel ging uitmaken van mijn leven.
Maar door jou te zien in je puurste vorm.
Voelde ik je angst, en zag je onzekerheid.
Weet dat je dit eigenlijk niet wil.
Maar je mag er zijn, mijn gedachten draaien om jou.