Scheiden

Scheiden is tegenwoordig niet meer bijzonder. In onze maatschappij is verliefd, verloofd, getrouwd een logische reeks. De laatste aantal jaren kan daar ook 'scheiden' aan toegevoegd worden. Toch wordt scheiden door een gedeelte van de mensen bestempeld als iets slechts. Denk maar aan de toon waarop gezegd wordt dat één op de drie huwelijken strandt. Zo beschouwen mijn ouders vanwege hun geloofsovertuiging scheiden als een zonde.

Los van wat ik van de 'daad' scheiden vind, zie ik het ook als iets plastisch. Omgangsregelingen, verdeling van de gemeenschap van goederen en meer van dat soort zaken zijn voor mij dagelijkse kost. In de loop van de jaren ben ik niet cynisch geworden, overigens geen van mijn collega's. Het is nou eenmaal een feit dat veel koppels scheiden. Het is tevens een feit dat veel van die koppels er niet onderling uitkomen. Daarbij hoort een systeem die op basis van de belangen van de echtgenoten en eventueel hun kinderen knopen doorhakt.

Zelf ben ik niet getrouwd, wel een aantal jaren samen met mijn vriend. Aangezien we al een tijd samenwonen kan ik me wel een beetje inbeelden wat voor een aanslag een scheiding op je leven kan hebben. Laat staan wat het voor de kinderen betekent. Toch leef ik in een soort bubbel. Ik heb niet het gevoel dat als ik later ooit zou gaan scheiden, of in ieder geval uit elkaar zou gaan, het een vechtscheiding zal worden. Ik heb het gevoel (of misschien wel de illusie) dat het bij ons van een leien dakkie zou gaan. Ik ben zelf niet materialistisch ingesteld, hij mag al mijn spullen hebben. Voor de kat regelen we vast wel wat en ja, er zal vast een reden zijn om uit elkaar te gaan maar dan kunnen we toch nog wel als vrienden uit elkaar?
Ik zou wel beter moeten weten..

Ik weet eigenlijk niet zo heel goed waarom ik dit stukje schrijf. Misschien omdat iemand waar ik heel veel om geef, namelijk mijn broer, op het randje van een echtscheiding staat. Iets waar ik ontzettend verdrietig om ben. Ik vind het verschrikkelijk om hem zo radeloos te zien. Ik maak me enorme zorgen om hem. Niet alleen omdat die sterke, vrolijke man, er nu bij loopt als een hoopje ellende maar ook omdat mijn gedachten al naar de praktische zaken gaan. Iets waar hij nu nog helemaal niet mee bezig is. Een koophuis onder water, twee kindertjes en nog veel meer.

Wat een ellende, het breekt mijn hart en houdt me continu bezig. Het is toch altijd anders als je zoiets van dichtbij meemaakt.
Sommige mensen geven te snel op en hechten geen waarde aan de belofte die ze hebben gemaakt op hun huwelijksdag. Ik hoop dat mijn broer en schoonzus zichzelf na dit alles zichzelf in de spiegel kunnen aankijken en kunnen zeggen dat ze er samen alles aan hebben gedaan om hun huwelijk te redden.