Onbewust beledigend

Het was een heerlijke lentedag. Rond een uur of drie zat ik samen met mijn collega op het dakterras een sigaretje te roken. Ik werkte hier nog maar twee weken en mijn manager had me verteld dat deze collega ook op mijn functie had gesolliciteerd en dat ze daarom niet echt op mijn komst zat te wachten.

Omdat ik een eeuwige allemansvriend(in) ben, deed ik mijn best om haar wat beter te leren kennen. De afgelopen dagen had ik gemerkt dat ze zich afwachtend naar me opstelde. Ze kwam als een pittige tante over en ik was huiverig voor het komende jaar waarin we intensief zouden gaan samenwerken. Tegelijkertijd besefte ik me dat ze waarschijnlijk gewoon wilde peilen wat voor een vlees ze in de kuip had. Welk broekie was aangenomen om de boel eens flink om te gooien.
Overigens had en heb ik op geen enkel moment de intentie gehad om de boel om te gooien. Ook al zoiets waar ik mijn best voor wilde doen om dat aan haar duidelijk te maken.

Ik babbelde wat. Over het weer, over het werk, over mijn vorige werk en met de minuut voelde ik dat het ijs meer en meer begon te breken. Nadat ik mijn sigaret had opgerookt stak ik er nog een op. Ze volgde mijn voorbeeld.
Ik vroeg haar over haar woonplaats, haar gezin en over onze collega's. En al snel veranderden haar ja's en nee's in korte antwoorden en haar korte antwoorden werden lange antwoorden. Uiteindelijk kletsten we over van alles en nog wat en ik zag dat ze, net als ik, begon te ontspannen.

Kort was het stil. Ik keek naar het treinspoor dat in de verte er verlaten bij lag. De rust in deze omgeving en de cultuur die daarbij hoort waren voor mij iets nieuws.

Wat voor een afkomst heb jij eigenlijk?

Sinds ik hier werkte had ik die vraag al een paar keer gehad. Ik vroeg me af wat er zo boeiend aan was, maar kennelijk viel het op en waren mensen geïnteresseerd in mijn achtergrond.
Ook was het me al wel opgevallen dat ik in ons team de enige medewerker met een andere afkomst was.
Normaal gesproken ben ik me niet echt bewust van mijn huidskleur. Laat staan dat van een ander. Bij deze organisatie viel het me op omdat ik een ander algemeen beeld gewend was. Hiervoor heb ik een paar jaar in een grote stad gewerkt bij een organisatie waar mensen met allerlei verschillende nationaliteiten werken.
Om die reden viel het mensen bij deze organisatie denk ik ook op dat ik een andere huidskleur heb.

Ik ben Indisch.

Ik zei het kort want ik wist niet zo goed wat ik aan dat antwoord nog meer zou moeten toevoegen.
Haar ogen begonnen te stralen omdat ik blijkbaar iets heel leuks had gezegd.

Mijn neef is ook Indo! Hij heeft een eigen restaurant. Daar ben ik erg blij mee want jullie kunnen altijd zó lekker koken!

Ik vatte het als een compliment op want zo was het duidelijk ook bedoeld.

Ik houd ook erg van Indonesisch eten. Waar is dat restaurant dan?

Ze was zichtbaar opgelucht dat we iets gemeen hadden. Ze kletste er op los en vertelde over hoe haar neef het restaurant pas had geopend. Dat het in de buurt was en dat ik er een keer moest gaan eten.
Ik beloofde haar om een keer bij hem gado gado te gaan halen.
Tevreden knikte ze terwijl ze nog een sigaret op stak. Voor de vorm deed ik maar mee. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst drie sigaretten in een middag had gerookt, maar ik was erop gebrand om een band met mijn nieuwe collega op te bouwen.
Toen ik weer even in gedachten was verzonken, doorbrak ze de stilte.

Jij hebt eigenlijk helemaal geen Indonesisch accent

Vrijwel direct schoot ik in de lach. Niet omdat ik het nou zo grappig vond wat ze zojuist had gezegd, of omdat ik het aandoenlijk vond dat ze zoiets had opgemerkt. Nee. Omdat het ronduit belachelijk klonk. Vooral uit de mond van een Twentse.

Waarom zou ik een Indonesisch accent hebben? Ik ben in Nederland geboren.

Rustig. Niet geïrriteerd. Nog steeds een beetje verbaasd dat iemand zoiets tegen me had gezegd.

Dat weet ik wel, maar het viel me gewoon op.

Ik weet nog heel goed dat ik op dat moment er bij stilstond hoe ik dit gesprek verder zou laten verlopen. Ik besloot om mijn mond te houden en te beginnen over een ander onderwerp.
Achteraf had ik daar een beetje spijt van. Ze bedoelde het geenszins beledigend en ze sprak gewoon uit waar ze kennelijk even over had nagedacht. Misschien had ik haar beter kunnen uitleggen waarom dit als een belediging opgevat kon worden. Maar ik koos ervoor om het te laten gaan. Zoals ik zo vaak kies om het te laten gaan omdat het op een randje is waarvan ik niet weet of ik het een ander wel of niet kan aanrekenen.