Schoonmaakkriebels

Om de paar maanden krijgt mijn vriend ineens een plotselinge aanval van opruimwoede. Dan begint hij als een bezetene alle kasten van de muur te trekken, komt de stofzuiger in beeld, een emmer met sop, enzovoort enzovoort...
"Ik ga even dit-en-dit schoonmaken, kun je zo even helpen?" is dan de subtiele hint dat ik geacht word ook een steentje bij te dragen. Nu ben ik echt niet te beroerd om wat in het huishouden te doen hoor. Ik pak ook regelmatig uit eigen initiatief de stofzuiger en 95% van de afwas wordt door mij gedaan, zonder dat vriendlief er opdracht voor heeft gegeven. Hij is meer van het koken en schoonmaken met doekjes. We vullen elkaar dus best prima aan op dat gebied.

Vanochtend hing ik lekker relaxed op de bank met volle teugen te genieten van mijn vrije dag zonder verplichtingen. Héérlijk!
Maar beste lezers, u raadt het waarschijnlijk al: vriendlief kreeg plotseling de opruimkriebels. "Ik ga even de slaapkamer schoonmaken, kun je zo even helpen met het uitkloppen van het dekbed?"
Dat "kun je zo even helpen" betekent eigenlijk "kom meteen van je luie reet af, want ik wil dit nu doen!"
"Ik kom er zo aan" heb ik geantwoord terwijl ik mijn appje naar iemand afmaakte. En toen ben ik maar braaf naar de slaapkamer gegaan. Ik vind het stiekem namelijk wel leuk om mijn vriendje te gehoorzamen, ook al is het met stom schoonmaakwerk.

We hebben buiten het dekbed staan uitkloppen. En de lakens/dekbedovertrek voordat ze de wasmachine ingeflikkerd werden. De stofzuiger kwam uit de gangkast, het emmertje met sop werd gemaakt. En dan voel ik me dus verplicht om een "Kan ik nog iets doen?" uit te brengen, hoewel mijn hoofd totaal niet naar schoonmaken stond. Ik heb er al eens eerder over geschreven: voor schoonmaken moet ik eigenlijk in de juiste mood zijn. In de juiste mind-set. Anders gaat het met ontzettend veel weerstand. Vroeger tot grote ergernis van mijn moeder. Nu tot grote ergernis van mijn vriend.

Hij was net met de stofzuiger in de weer, maar besloot toch liever over te stappen naar zijn favoriete schoonmaakbezigheid: met een doekje en een emmertje sop. In plaats van dat hij het op een normale manier zegt, uitte hij de volgende zin: "Ja, je mag hier wel even afzuigen." Hij bedoelde: "verder gaan met stofzuigen" en ik moest me ontzettend inhouden om niet een "Maar ik heb je vanochtend toch al lekker afgezogen?" uit te brengen. Normaal kan vriendlief namelijk hard lachen om dat soort vunzige opmerkingen van mijnerzijde, maar hij was nu in een uiterst serieuze, bijna-obsessieve opruimbui, dus ik durfde het niet aan.

Braaf nam ik de stofzuiger van hem over. Enkele minuten later, nadat hij het bed tegen de muur omhoog had geklapt en bezig was een kastje van de muur weg te tillen de volgende inkopper: "Wil je hier ook nog even zuigen?" Weer slikte ik het vunzige antwoord in en deed braaf wat hij me vroeg.
Maar het zat me niet lekker hè. Ik kan er niet zo goed tegen als ik niet kan zeggen wat ik wil zeggen. Dus toen we klaar waren en de slaapkamer er weer picobello uit zag en vriendlief weer tot rust leek te komen, moest ik hem toch nog even maken. Met een grote, ondeugende grijns zei ik: "Ik heb wel goed gezogen hè?" Hij keek me grinnikend aan: "Ja, je kunt goed zuigen!"

En nu ben ik weer helemaal in mijn nopjes.
Hij ook trouwens.