schoonouders

vergat helemaal te schrijven over het vorig weekend met mijn schoonouders. Mijn vriendin heeft een beetje een rare vader, die in zekere zin een beetje contact-gestoord is. Hij heeft een stuk grond in de Frankrijk en zit daar het grootste deel van het jaar terwijl haar moeder thuis in Nederland zit. Wat hij daar doet mag Joost weten. OK, het is een flink stuk land dat bijgehouden moet worden, maar om daar nou maanden aan een stuk mee bezig te zijn... Ook leest hij 'z'n klassiekers' en 'denkt veel na' . Hij denkt voornamelijk aan zichzelf en niet echt aan anderen. Haar moeder is precies het tegenovergestelde: altijd zorgzaam en ongerust of anderen het wel naar hun zin hebben, altijd ten koste van zichzelf. Iedere andere vrouw zou al lang bij hem weggegaan zijn.
OK, het weekend dus. Ik had ze donderdagavond van het treinstation gehaald en 's avonds zijn we in de pub een hapje gaan eten. Dat was wel OK. De volgende dag moesten mijn vriendin en ik allebei nog werken. Ik was als eerste thuis. Ze hadden in onze tuin gewerkt en het haar vader in z'n rug geschoten.... Dat was natuurlijk wel rot voor 'm, want hij had goed pijn blijkbaar. Dat gooide onze plannen goed in de war, maar wij wilden ze wel zo aanpassen dat we met z'n vieren wat konden gaan doen. Maar de indruk die hij gaf, was dat ie het het lekkerste zou vinden als we 'm alleen thuis zouden laten, met z'n boeken. Na een flinke ruzie (waar ik me altijd buiten hou!) werd besloten dan maar te gaan wandelen bij ons in de omgeving. Dat ging redelijk en wij kwamen er na 5 jaar achter dat je heel leuk kunt wandelen vlakbij ons..... . Goed, 's avonds zouden we uit eten gaan, maar het weer was heel behoorlijk dus ik dacht: laten we de laatste BBQ van het jaar doen! Zo gezegd, zo gedaan, behalve dan dat we het vuur niet aankregen. Moest ik weer naar de winkel vliegen voor nieuwe kolen en aanmaablokjes. Uiteindelijk was het allemaal nog redelijk gelukt. Maar de rugpijn werd er niet minder up voor haar vader.

Wat gingen we zondag dan doen? Nu we hadden gezien dat ie heel behoorlijk kon lopen, probeerde ze 'm weer over te halen om toch 'gezellig' wat met z'n vieren te gaan doen, maar hij moest het niet hebben: ' laat mij maar hier want ik ben anders maar een blok aan jullie been. ik ga lekker wat lezen hier en de kat gezelschap houden' (m.a.w., de kat is beter gezelschap en die zeurt niet zo). Goed, na een tweede ruzie besloten wij dan maar met z'n 3en naar de dierentuin te gaan. Toen we naar de auto liepen begon haar moeder al een beetje raar te doen en zei niet zoveel. Eenmaal onderweg zei ze nog minder dus mijn vriendin vroeg wat er was. Zat ze dus te janken en begon ze te twijfelen of niet toch thuis bij hem hadden moeten blijven. Toen brak mijn klomp: wij hebben ons best gedaan om hem over te halen om wat met z'n vieren te gaan doen (het enige waar we GEEN zin in hadden was om de hele dag binnen te zitten; en hij KON lopen!!) en hij had z'n kont tegen de kribbe gegooid en nu had ze medelijden met 'm! In ieder geval verliep daarna de dag nog redelijk. Het was lekker weer en de dierentuin was wel leuk.

Ik had me al de hele dag verheugd om uit eten te gaan en ging ervan uit dat we dat die avond (de laatste avond dat ze er zouden zijn) zouden gaan. We zouden ze ook trakteren omdat het de volgende dag hun zoveeljarige trouwdag zou zijn. Ik moest naar de WC en toen ik terugkwam stond mijn vriendin ineens eten klaar te maken in de keuken. Dus ik vroeg:' gaan we niet meer uit eten?' Nee: je raad het al: pa-lief zag het niet zitten in de auto te zitten (5 minuten rijden) en in een restaurant op een stoel te zitten (terwijl hij de hele dag had ZITTEN lezen en ook tijdens het eten bij ons thuis moest ZITTEN!).

Toen knapte er iets bij mij: ik had de hele tijd geprobeerd mij er niet mee te bemoeien en het me niet aan te trekken, maar toen heb de rest van de avond dus bijna geen woord meer gezegd. Maar ja, daar heb je haar moeder dan weer mee. Mijn vriendin weer in tranen toen ze naar bed waren. Mijn vriendin was nog het meest ongerust dat ze steeds slechter over haar vader denkt en dat is natuurlijk niet leuk.

Kijk, het was natuurlijk heel rot dat hij zo'n pijn in z'n rug had, maar niet 1x heeft hij gezegd dat ie het inderdaad rot vond of dat ie jammer vond dat het zo gelopen was, dat we niks met z'n vieren konden doen.

Enniewee, we waren allebei blij dat ze weer weg waren. het leuk om zo over je ouders te denken, maar ik heb dat zelf ook altijd wel. Dat is het nadeel van in het buitenland wonen: je hebt ze altijd voor een paar dagen.

Als we weer in Nederland wonen kunnen we gewoon voor een avondje gaan..........