Schrijfsel

Ik grijp mijn ukulele en terwijl ik wat valse akkoorden wegpingel laat ik mijn gedachten afdwalen.

Wat kan er in een aantal jaren veel veranderen, maar... wat kan er ook veel hetzelfde blijven. Ik had toch op zijn minst verwacht dat zodra ik uit de puberteit kwam ik automatisch weer zin in het leven kreeg, opeens gigantische tijdsplanning-skills kreeg en alles voor altijd op orde zou hebben.

Wat blijkt? Na alle slechte gewoontes die ik me in mijn puberteit heb aangeleerd, ben ik nu voornamelijk aan het rotzooi opruimen. Elke slechte gewoonte, en die had ik veel, één voor één aan het aanpakken. Stapje vooruit, drie stappen achteruit, stapje vooruit...

Deze ukulele heb ik al minstens drie jaar geleden gekocht. Toch kan ik er net één liedje redelijk op spelen, en dan heb ik het enkel over het aanslaan van akkoorden. Tijden laten liggen. Af en toe pak ik hem er weer bij. Dan merk ik verbetering! Stapje vooruit, drie stappen achteruit, stapje vooruit.

"Slechte gewoonte". Wat een doorsnee en negatieve bewoording. Ik kan alleen geen betere term vinden. En dan heb ik het ook over verkeerd aangeleerde gedragingen in alle aspecten van mijn leven: Eetgewoonten, beweging, mijn ochtendroutine, zelfs mijn manier van denken. Ik wil stoppen met navelstaren. Maar als je even telt hoeveel zinnen in dit stukje (vrijwel) beginnen met het woordje "ik", merk je dat ik nog een lange weg te gaan heb.

Maar, als ik op dit tempo doorga, kan ik over een paar jaar ukulele spelen.

En, als ik op dit tempo doorga, heb ik over een paar jaar mijn leven op orde. Alleen even de ukulele wegleggen en de afwas gaan doen.

Steeds weer dat éne stapje vooruit. Dat doet het hem.