Shelter me
Ze vraagt om om onderdak, beschutting tegen de boze buitenwereld. Een veilige omgeving is wat zij wenst, bij mensen die zij vertrouwt. Ze vraagt om een schuilplaats tegen alles dat haar zo veel zeer doet. Een duidelijke hulpvraag, met scherpe voorwaarden. Ze zegt, ik vereenzaam. Ik heb niemand. Kom maar hier, is het liefdevolle en onbaatzuchtige antwoord. Verwachtingen en afspraken uitgesproken. Het huis en haar inwoners vormen een schild en zij keert terug naar kindse wegen, laat zich op praktisch gebied verzorgen maar nimmer emotioneel. Geen woord over al dat haar zo schaadt, over al dat haar binnenste aantast. Korte mouwen verbergen echter weinig en een verheven stem evenmin. Ze groeit, gestaag, naar een evenwichtiger menszijn. Zich niet beseffende dat het huis wankelt op haar fundering. Iedere schreeuw is een klap tegen de basis die ooit zo stabiel was. Ieder verzwegen woord een belediging. Ieder 'ik wil er niet over praten' een toegevoegde zorg.
In het huis kan en mag zij zich verschuilen, terwijl zij de façade voor ieder ander ophoudt. Het huis is waar zij zich verbergen mag. Waar zij altijd welkom is. De deur van haar hart is echter eeuwig op slot en de gunst wordt niet beantwoord met vertrouwen, maar met afstand. Inmiddels is het hout waar het huis al jaren op vertoeft verrot. Niet langer meer een thuis, gedegradeerd tot doorgang naar een beter leven, verblijft het daar. Beschadigd door het belang van een ander voorop te stellen. Soms, als de wind raast, kun je de krakende muren horen fluisteren. Soms verwensingen, soms wensen om het keren van het tij. Altijd eindigend met 'en toch houd ik van je'.
In het huis kan en mag zij zich verschuilen, terwijl zij de façade voor ieder ander ophoudt. Het huis is waar zij zich verbergen mag. Waar zij altijd welkom is. De deur van haar hart is echter eeuwig op slot en de gunst wordt niet beantwoord met vertrouwen, maar met afstand. Inmiddels is het hout waar het huis al jaren op vertoeft verrot. Niet langer meer een thuis, gedegradeerd tot doorgang naar een beter leven, verblijft het daar. Beschadigd door het belang van een ander voorop te stellen. Soms, als de wind raast, kun je de krakende muren horen fluisteren. Soms verwensingen, soms wensen om het keren van het tij. Altijd eindigend met 'en toch houd ik van je'.
22 dec 2014 - bewerkt op 18 feb 2016
- meld ongepast verhaal
-
Imagimary (opgeheven op 5-1-2015)
maandag 22 december 2014 12:54
Dit raakt me diep. Dankjewel.
-
Lezer
maandag 22 december 2014 13:53
-
Kamanda4 (opgeheven op 24-3-2015)
donderdag 25 december 2014 16:29
Mooi dit.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 31 mrt 2016 Ontheemd ( 2 )
- O 21 mrt 2016 Tramadolletjes ( 3 )
- O 17 mrt 2016 Portretten van de psychiatrie II ( 3 )
- O 16 mrt 2016 Portretten van de psychiatrie ( 9 )
- O 14 mrt 2016 's Avonds, bij de verwarming, met een sigaret... ( 6 )
- O 11 mrt 2016 Brief aan een niqab-meisje ( 7 )
- O 16 jan 2015 Onbedorvenheid ( 3 )
- O 30 dec 2014 Vergelding ( 6 )
- O 22 dec 2014 Shelter me ( 3 )
- O 29 sep 2014 Een eenzaam hart ( 3 )
- O 28 sep 2014 De vorm van je wenkbrauwen ( 3 )