and the hardest part of it, is to just get over it.
ik zie het allemaal gewoon even niet meer zitten, en nee niet te dramatisch want ik bedoel er niks mee, maar ik ben gewoon van binnen totaal uitgeput. ik heb het idee dat ik zo hard m'n best doe, maar eigenlijk er niks voor terug krijg. ik heb gewoon nergens zin meer in, slaap het liefst de hele dag en als ik met m'n vrienden buiten ben, zijn we al snel geneigd wat te zuipen te nemen en als 't kan ook nog een joint op te steken. en op het moment zelf, ben ik vrolijk en roep ik de hele tijd door: men ik ben echt vrolijk, ff goed chillen dat is wat ik nodig had!
kom ik thuis, ga ik naar bed en lig ik te denken. dit ben ik niet. het meisje dat drank en drugs had afgezworen, zit nu zo 2 tot 3 keer in de maand er vollop van te genieten. ik voel mezelf dan waardeloos en neem me voor ermee te kappen. maar dan zit ik weer in die dip en wil ik weer even chillen en dan is het moeilijk nee te zeggen. vooral als iedereen om je heen eraan zit. pff en dan school nog, ik haal de ene onvoldoende na de andere, gewoon geen zin meer. ik ben echt aan vakantie toe, even weg van alle stress en zorgen! ik wou dat mijn ouders nog waren wie ze waren, dat ze me konden steunen. maar dat kan allang niet meer. ze begrijpen me niet meer en hebben hun eigen zorgen, vooral om mijn broertje. ik wil ze niet lastigvallen met de dingen die mij dwars zitten, mijn broertje heeft hun hulp harder nodig. ik neem het ze ook niet kwalijk dat ze zich 24/7 om hem bekommeren, dat als we met z'n vieren iets gaan doen, zij met z'n drietjes gearmd lopen en ik erachter. ik weet dat mijn broertje de zorg nu nodig heeft en dat mijn ouders me voorlopig niet kunnen helpen omdat al hun energie voor hem is. het maakt niet uit, ik red me wel. maar ik wil weer het meisje zijn dat bruiste van de energie, niet stopte met lachen, en zich gelukkig kon voelen zonder drank en drugs. ik ben geen verslaafde, dus ik kán terug. maar nu nog niet, ik heb er gewoon de energie nog niet voor...
Lord, forgive me