Slaap je? .5

HIJ.
Mijn neus begint langzaam weer te werken. Het is alsof ik haar kan ruiken wanneer ze dichter bij me komt. Ze ruikt precies hoe ik het in mijn gedachten had: het is een zoete geur die me vaak aan een bloem doet denken, de naam weet ik niet meer. Ook ruik ik de herfst. Ik wist niet dat je dat kón ruiken, maar de lucht die door mijn raam naar binnen stroomt, verzekert me ervan dat het herfst is, mijn favoriete seizoen.
We liepen door het bos in het donker. Ze hield mijn hand stevig vast, bang om te struikelen over hoog uitstekende boomwortels. Ik lachte een beetje, maar ze vond het echt niet fijn. Toch genoot ik. Zij, ik, de bomen, de maan en de natte bladeren onder onze voeten. ‘Ik zou hier op de grond willen liggen met jou’, zei ik, ‘om tegen je aan in slaap te vallen en niet meer op te staan’. Ze kuste me en we liepen verder, ze had de autoweg al gezien.
Nog verder terug, ik was met Philip. We speelden verstoppertje en maakten hutten van lange takken die we door het hele bos op de grond vonden. Wanneer we moe waren, vertelde Philip me verhalen, die hij op scouting had geleerd. Vaak waren het enge verhalen, die mijn hart even sneller deden kloppen. Philip was een goede verteller, beter nog dan de juffrouw die ik op dat moment had, in groep 5 geloof ik. Philip was ook ouder; hij was 12 en ik was 8. Hij reed paard.

ZIJ.
Slaap je? Ik wil je iets vertellen. Al een tijdje speelt dit in mijn hoofd en nu moet het er echt even uit. Ik weet het, misschien klink ik wat verward. Je zult het waarschijnlijk ook niet snappen, maar daar gaat het niet om, ik wil er vanaf.
Ik heb een stalker. Iedere keer als ik uit het ziekenhuis kwam, stond er een kleine witte panda op de parkeerplaats met geblindeerde ramen. Wanneer ik mijn auto startte, trok hij ook meteen op. Een aantal keren heb ik hem via mijn spiegel gezien en ook rijdt hij vaak voor mijn huis langs. Mijn mobiele telefoon gaat zo vaak over, dat ik hem niet meer aan durf te zetten. Wanneer ik opneem, hoor ik een stem die zegt: ‘Wat is je lievelingscijfer?’, keer op keer. Waarom zou iemand mij willen achtervolgen? Ik voel me niet meer veilig in mijn eigen huis, in ons huis. Ik wil je terug.
Morgen laat ik me controleren op borstkanker, hier in dit ziekenhuis. Meestal laten vrouwen dat rond hun 40e doen, geloof ik, maar ik wil er liever eerder van overtuigd zijn dat er niets met me aan de hand is. Heb ik je verteld van mijn tante die eraan overleden is? Ze was pas 33.