Slaap je? .6

HIJ.
Borstkanker, nee dat heeft ze niet. Toch is het goed dat ze daarvan verzekerd is, maar ik zal er persoonlijk voor zorgen dat haar niets overkomt, haar niet.
Waarom zou ik haar niet snappen? Eigenlijk heb ik haar altijd meteen door als haar iets dwars zit. Het staat dan in haar ogen geschreven. Nu ik haar ogen niet kan zien, ben ik volkomen afhankelijk van alles wat uit haar mond komt. Ik vertrouw haar, door en door.
Een witte panda, waar ken ik dat van? Het is niet eens zo lang geleden. Hij maakt haar bang; ik wil weten wie het is en hem dan duidelijk maken dat hij bij haar uit de buurt moet blijven. Ze hoort bij mij en ik bescherm haar. Niemand mag haar angst aanjagen. Hopelijk gaat hij weg door mijn sterke wilskracht. Ze moet het aangeven, waarom doet ze dat niet?
Ik was 16 en liep met Philip door Amsterdam. Het was de eerste keer dat ik er kwam, maar ik voelde me er meteen thuis. Philip woonde er op kamers, bij een vrouw van in de 80. We gingen naar een aantal koffieshops, waar ik vrijwel direct weer uitgestuurd werd omdat ik te jong zou zijn. In de enige koffieshop waar ik wel binnen kon blijven, heb ik drugs leren gebruiken, steeds vaker en steeds meer. Ik hield van Amsterdam, nu niet meer.

ZIJ.
Ik kende haar, de arts. Ik geloof dat ik ooit bij haar in de klas heb gezeten op de basisschool, maar ik weet het niet zeker. Vragen durfde ik niet, omdat ik bang was mijn anonimiteit vrij te geven. Wie weet heeft zij nog wel contact met zekere personen van wie ik echt niet zou willen dat ze dingen over mij te weten komen. Het onderzoek verliep gelukkig erg snel en ik was blij dat ik er weg mocht. Komende week hoor ik het resultaat.
Hoe voel je je nu? De dokter zei dat je al een stuk stabieler bent dan een maand geleden. Hij begon zowaar iets meer hoop te krijgen in de gedachte dat jij op dit moment alles hoort wat ik zeg. Dat kleine beetje hoop probeer ik zo goed mogelijk te benutten; je mag je niet zo erg vervelen.
De panda heb ik gelukkig al de hele dag niet gezien. Wel stond er in de hal van het ziekenhuis een man met een vreemde hoed op, maar ik denk niet dat hij het was. Weet je wie hier ook rondlopen, op de kinderafdeling? Misschien dat ze jouw kamer ook eens binnengekomen zijn, maar ik denk het niet. Het zijn een stuk of 3 cliniclowns en ze komen iedere week wel even.
Ze doen me denken aan de tijd dat ik in het ziekenhuis lag voor een gebroken been. De spalken waren verkeerd gezet en ik had verschrikkelijke pijn. Mijn moeder hield 2 dagen lang mijn hand vast, maar het meeste had ik toch echt aan een cliniclown die tot twee keer aan toe aan mijn bed is geweest. Hij leek te voelen wat ik doormaakte, maar toch maakte hij me vrolijk. Even vergat ik de pijn en kon ik dromen over vroeger en over mooie dingen. Ik wil jouw cliniclown zijn.

HIJ.
Oké, het gaat beter met me volgens de arts. Zelf voel ik er niets van, eigenlijk. Altijd diezelfde pijn lijkt wel normaal te zijn in mijn leven tegenwoordig en ik heb niet het gevoel dat het minder wordt. Wat zou ik graag even naar het toilet gaan; een warme douche nemen. Ik voel me vies, heel vies en ik vind het niet prettig dat zij me zo ziet.
Cliniclowns heb ik nooit gezien of gehoord. Erg vind ik het niet, ik heb er niet zo veel mee. Philip en ik zijn eens als clown verkleed naar school gegaan. Zijn moeder dacht dat het al carnaval was, maar dat bleek pas een maand later te zijn. We werden eerst keihard uitgelachen, maar nadat wij ze duidelijk hadden gemaakt dat wij nog altijd de ‘stoerste’ kinderen van de klas waren, hielden ze al snel hun mond. De volgende dag liepen er 3 prinsesjes, een dracula en nog een clown door de school.
Haar stalker lijkt het iets rustiger aan te doen. Het is alsof hij weet dat ze me erover verteld heeft. Misschien hebben mijn gebeden geholpen. Nooit heb ik echt ergens in geloofd, maar sinds ik hier lig begin ik steeds meer te twijfelen. Het is net of er een stemmetje in mijn hoofd zit waar ik alles tegen kan zeggen.