snijden

Het begon allemaal ongeveer anderhalf jaar terug ik zat toen ik de 3e. Ik ging al drie jaar om met en groepje meiden op school. we deden veel dingen samen en ik had eigenlijk niemand anders dan dat groepje. je zag ons ook altijd met ze 4e. Maar ineens uit het niets zeiden ze dingen als wij vinden jou iritand en we willen eigenlijk geen vriendinnen meer met jou zijn. ik was helemaal overstuur, we zouden 2 weken later met school naar Parijs gaan en ik had helemaal niemand meer op school.

ik dacht dat het vooral aan mezelf lag omdat het in groep 8 eigenlijk het zelfde was gebeurd, en 2x in vier jaar, dat kan geen toeval zijn. gelukkig werd ik toen opgevangen door een paar andere meisjes, maar ik wou niet dat ze ineens helemaal aardig tegen mij gingen doen omdat ik nu in de steek was gelaten. ik wist me helemaal geen uitweg meer met mijn gevoelens.
ik ging rare dingen doen als roken en gewoon niks meer willen en leuk vinden en deed nergens me best meer voor. het kon me gewoon allemaal geen moer schelen.
ik bleef me maar kut voelen en wist me geen raad. ik begon met snijden. het was fijn en ik schakelde me innerlijke gevoel gewoon een beetje uit. dit ging zo ongeveer 2 maanden door.

buiten school had ik ook nog een groepje vriendinnen waar ik heel close mee ben.
in de kerstvakantie zag E, een van die vriendinnen het en ze vroeg wat het was, ik ontwijkte haar vraag en liep weg. die avond zouden we met ze 4e gaan logeren waaronder die vriendin die het had gezien. aan de manier hoe ze deden wist ik dat E het had gezegt. toen we wouden gaan slapen confronteerde L me met wat E had gezien. ik wou er niks over kwijt omdat ik het heel moeilijk vindt om over mezelf te praten op hele persoonlijke gebieden. Want als je 2 keer bent gedumpt door een groepje denk je niemand meer te kunnen vertrouwen want stel dat je weer gedumpt wordt dan kan jou verhaal zo op straat liggen. en het iets van mezelf was waar niemand iets mee te maken had. en ik ontkendde het.
ze gingen maar door en op een gegeven moment hielt ik het niet meer en ik begon te huilen. toen was het voor hun ook wel duidelijk. maar ze wouden niet gaan slapen totdat ik het allemaal had verteld. ik vertelde ze dat ik gewoon niet helemaal lekker in mijn vel zat en dat ik er niet meer over kwijt wou.

twee dagen later om 11 uur 's avonds en ik lekker op de bank tv aan het kijken was. ging de bel. E, L en O stonden voor de deur me pa deed open. Ze zeiden dit kan zo niet langer en we maken ons heel veel zorgen over je enz. ik ben naar boven gerent en ik was heel boos! ze hebben alles aan me ouders verteld. maar ik liet het niemand zien. ik was heel erg boos want ze hadden gezworen dat ze het tegen niemand zouden vertellen! ik heb gezegt dat ik het niet meer zou doen en dat was ik ook echt van
plan.. maar dat ging niet zo makkelijk als dat ik gehoopt had..

ik ging verder op me benen, het werd weer zomer en ik ging vaak zwemmen in het zwembad van L maar op msn zei ze je doet het weer hè.. maar nu op je been. ik ontkende en ben ik de zomervakantie weer gestopt...Maar een tijdje terug kreeg ik weer een hele sterke drang, ik moest het gewoon doen, en ben weer begonnen, ik voel er vaak niet eens iets van! dat is eigenlijk heel raar, maar als ik overstuur ben en ik snij me dan wordt ik weer helemaal rustig en voel ik me gelijk weer wat beter... ook deze keer hebben me vriendinnen het gezien maar ze hebben nu echt belooft het niet meer te zeggen! en ik geloof ze en ik wil ze ook geloven! ik heb belooft het minder te doen maar dat is moeilijk! ik had wel van mensen gehoord dat het als een soort verslaving kan werken, ik geloofte dat nooit maar nu snap ik wat mensen
bedoelen. De drang is vaak gewoon te groot.

Een paar weken terug zag me ma het, ik had een vest aan maar die was iets omhoog geschoven, ze zag bijna niks maar ik rende al naar boven. na een paar minuten kwam me pa naar boven en ik moest het van hem laten zien en zeggen waarom enzo, maar ik zei niks en ging hem negeren. hij zei dat als het zo door ging hij er proffesionele hulp bij wou halen. Dat wou ik echt niet en ik heb er met O op msn over gesproken en toegegeven dat het nog niet helemaal over was en dat ik er gewoon niet zomaar vanaf kwam en dat ik het gewoon nu echt heel goed ga proberen. Het gaat heel goed, ik denk dat ik nu al een paar weken niet heb gedaan. een keertje was ik bij O slapen en ik werd onrustig er was helemaal niks vervelends gebeurd maar de drang kwam heel sterk bij me naar boven en hoe fijn ik het zou vinden
om ook al is het maar een krasje te kunnen zetten. maar ik kon moeilijk bij iemand anders de hele badkamer doorzoeken, vroeger zou ik zelf altijd iets in me zak hebben zitten maar ik had het al een paar weken niet meer gedaan, dus ging ik maar me nagels hard in me vel zetten totdat het ligt ging bloeden, en de rust kwam weer helemaal boven. Eigenlijk is het heel stom dat je er rustig van word. was dat maar niet zo want dan was ik er allang mee gestopt en zou de drang er ook niet zo zijn.
Het is raar ik begon er eigelijk mee uit zelf haat maar het is nu puur om rustig te worden en, het klikt raar maar als ik geen krassen op mijn arm heb zie ik het niet als mijn armen.
ik hoop dat ik er later geen last meer van ga krijgen want ik durf bijna niet te sporten met een hempje of een shirt zonder mouwen.

Ik schreef dit een paar maanden terug toen ging het nog goed, maar dat kan ik nu niet meer zeggen het is zo frustrerend dat het gewoon simpel weg niet lukt om te stoppen met snijden...
kan iemand mij hierbij helpen? ik hoop het want ik word er zelf gewoon helemaal gek van! en als ik gek word van mezelf tja dan ga ik alleen maar meer snijden... ik wil hier heel graag mee stoppen want het kan toch niet me hele leven zo door gaan? maar van de andere kant wil ik helemaal niet stoppen want waarom zou ik zo veel moeite doen ik voel me er toch goed bij? Ahh ik weet het gewoon ook allemaal niet meer! help me alsjeblieft!

Xx