Sometimes..

Soms wens ik dat ik niet besta, dat niemand doorheeft dat ik op aarde rondzwerf.
Ik schaam me voor wie ik ben, wat ik doe en hoe ik me gedraag.
Altijd maar een grote bek om de onzekerheid te verbergen.
Niemand die het doorheeft en dat is maar goed ook.
Soms wil ik vluchten naar een plek die niet bestaat, zodat niemand mij ziet.
Desnoods diep onder de grond, dan weet ik tenminste zeker dat ik niet gevonden word.
Ik word zo moe van al die mensen om me heen.
Ze hebben altijd hun oordeel klaar, zelfs als ze je nooit hebben leren kennen.
Inmiddels weet ik niet meer wie ik zelf ben. Ben ik degene met de grote bek en altijd gevatte opmerkingen? Of ben ik degene die eigenlijk heel onschuldig is en gewoon opzoek is naar goedkeuring van de medemens? Of heb ik gewoon twee verschillende persoonlijkheden?
Ik weet het niet.