Vandaag was weer een spaarzaam moment,
om bij te schrijven en om van te genieten.
Heb de 37lentes vanmiddag even gezien en gesproken.
(wat is ze toch betoverend mooi,elke keer weer als ik haar zie)
Ze weet telkens weer mijn leven even stil te zetten,
en lijkt de wereld om haar te draaien.
Het zijn de momenten dat ik helemaal volloop van haar,
en intens geniet van haar schoonheid.
Dat dan al mijn verdediging mechanismen zich zelf uitschakelen,
en alles zich richt op de beelden van mijn netvlies.
Het is het moment van de aangename verdoving,
het moment van stilte,
omdat ik niet uit mijn woorden kan komen in haar bijzijn.
Dit heeft voor mij hele week weer goed gemaakt,
en op dat spaarzame moment stap ik het weekend goed in.