spelletje spelen

“Zullen we een spelletje spelen?”, vraag ik aan twee van onze gezinshuiskinderen. Er wordt direct enthousiast gereageerd. Bewust kies ik voor een spelletje waarbij bij iedere beurt iedereen actief mee moet doen. Ook kan je tijdens het verloop van het spelletje niet makkelijk zien wie er aan het winnen is.
Dat winnen dat is een ding bij deze twee belhamels. Verliezen is niet makkelijk. Ik heb de afgelopen dagen ook al gemerkt dat het vaak uitmond tot enorme stress en soms zelf agressiviteit waarbij het kind zichzelf niet meer in de hand heeft en ons volwassenen echt nodig heeft om weer tot bezinning te komen.
Omdat ik de nieuwe kinderen ook pas twee weken ken, begin ook ik met een bepaalde spanning aan het spel.
De oudste van de twee staat voor zijn stoel. Hij is gespannen zie ik. Hij wiebelt, draait en zijn ogen schieten schichtig heen en weer. Zijn neusvleugels zie ik op en neer gaan en bij iedere worp, door wie dan ook, komt stee vast het commentaar : ”ik ga winnen, check, check , the winner is….MY!
Na verloop van tijd wordt het steeds lastiger om met de dobbelstenen de juiste combinatie te gooien. Dat is een logische gevolg van het spel want de combinaties raken op en de kleuren corresponderen vaak niet meer.
Hier wordt het lastig. De jongste wil eigenlijk opgeven en afhaken. De oudste wil maar 1 ding. Winnen. Terwijl ik inmiddels in de gaten begin te krijgen dat de oudste aan de verliezende hand is. Neemt de spanning verbaal en non verbaal alleen maar toe.
Ook ik vind het, eerlijk is eerlijk, een beetje spannend. Een paar dagen geleden vloog de salontafel in een woedebui door de woonkamer en kregen de keukenkastjes een paar flinke trappen te doorstaan. De woedebui toen duurde zeker 20 minuten en omdat iedereen elkaar nog moet leren kennen was/is het ook een beetje uitproberen wat werkt om iemand weer te kalmeren.
Ik gijp in. De spanning is te hoog merk ik. Ik leg het spel even stil en schenk wat te drinken voor iedereen in. Terwijl ik met het drinken bezig ben leg ik de kids uit dat er maar 1 winnaar kan zijn. Dat het gaat om de gezelligheid en dat winnen of verliezen niets afdoet aan de leuke minuten die we samen gehad hebben. Ik kies ervoor om de kinderen een beloning te beloven als het ze lukt om, als het spel is afgelopen, niet te gaan pochen met de eer als ze de winnaar zijn maar ook niet boos worden als ze de verliezer zijn.
Het spel wordt voortgezet. De briefjes worden uiteindelijk ingenomen en de oudste begint de kruisjes op te tellen en af te trekken. Ik hoop voor de oudste dat hij gewonnen heeft. Verliezen is zo lastig voor hem. Ik hoop het ook voor mezelf want ik vermoed dat ik de jongste beter en eerder weer tot bedaren kan brengen bij eventueel verlies dan de oudste.
68, 64 en 62. De winnaar is…….DE JONGSTE!
En daar gebeurd het. Een big smile op het gezichtje van het jongste kind. Vurige ogen van de oudste. Ik kan zijn gesnuif letterlijk horen. Ohhh wat heeft de oudste het lastig. Hij buigt plotsklap naar voren en ik zie zijn arm over de tafel heen zwieren.
Pijlsnel schuif ik mijn stoel achteruit en sta ik op en ik ben net te laat om de zwiepende arm op te vangen. “ goed gespeeld zus!”, hoor ik de oudste tot mijn grote verbazing zeggen. Hij schud haar de hand en veegt de 6 dobbelstenen op een hoopje en grist de papiertjes bij elkaar en verfrommelt ze tot een dikke prop.
“ Maakt niks uit om te verliezen”, hoor ik hem binnensmonds mompelen. Hij heeft het tegen niemand in het bijzonder. “De volgende keer win ik” Roept hij flink luid. Zijn drukke bewegingen zijn terug en hij weet zich duidelijk geen raad met zichzelf.
Snel pak ik een lolly uit de kast en vertel beide kinderen dat ik zo trots op ze ben en dat ik genoten heb van het leuke spelletje.
We gaan over tot de orde van de dag. Wat een prachtig moment net. Wat werkt deze knul toch hard, wat is hij zich bewust van zijn beperking en wat wil hij er toch graag iets aan veranderen. Nu is het hem gelukt. Morgen escaleert het misschien maar dat zien we dan wel weer. Dit moment steken we in onze zak en koesteren we. Wat een prachtig kind.