Spoken zien
Die keer dat hij je net iets te lang aankijkt. En altijd nét even iets vaker naar jou kijkt dan naar de anderen. Het zijn van die kleine dingetjes die je op gaan vallen aan iemand, waardoor je tóch begint te twijfelen. Of op zijn minst op de gedachte komt, dat die persoon je leuk vindt. Je begint erop te letten, begint op die persoon te letten - en voor je het weet ben je verliefd.
Je maag draait zich om als je over die persoon nadenkt, je hart slaat een slag over als je je beseft dat diegene niet bij je is. En dat voorlopig ook niet zal zijn.
En als die persoon dan dichtbij is... Kleine opmerkingen of grapjes die gemaakt worden raken je direct in je hart, je verslikt je of je kan hem niet eens horen omdat je te druk bezig bent zijn ogen te ontwijken door er net onder te staren.
Als iemand tegen je zegt dat je met die persoon moet daten in plaats van meteen op hem te springen, krijg je kriebels in je buik bij de gedachte dat je naast hem zit in de bioscoop. De gedachte van samen iets drinken, zonder andere bekenden erbij verlamt je voor een moment, je weet gewoon dat je verliefd bent. Tot over je oren.
Tegelijkertijd weet je ook dat hij je helemaal niet langer aankijkt dan gewoon. Dat hij je aankijkt omdat hij tegen je praat, dat hij helemaal niet vaker naar jou kijkt dan naar anderen. Je weet dat je spoken ziet, maar wil het niet toegeven. Omdat je weet dat je hart opnieuw gebroken zal worden als je het durft toe te geven aan jezelf. Omdat je weet dat je het toch niet zou geloven.
Fairy Tail, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende