ssssssst,Céad Mile Fáilt...

Dia dhuit,
de nacht had haar donkere sluier over de stad geworpen,
het leek alsof de hele stad in een diepe magische slaap was gevallen...
het was bijzonder stil in de normaal gesproken drukke straten...

ik zat met een fles honingwijn als enige gezelschap ,
een boek te lezen, toen ik iets,iemand de trap op hoorde komen...

verbaast keek ik over mijn boek heen,
en zette mijn knijpbrilletje af,
want ik zag geen meter door dat onding...
mijn bril heeft namelijk niet de juiste sterkte ,
maar dat is een compleet irrelevant verhaal voor een ander keer...

in de opening van de deur stond een klein mannetje met een baard...
''alló'' groet hij,
''zei u nou hallo? '' vroeg ik hem...
''nope, ik zei alló, maar dat komt in de buurt,goed genoeg voor mij'' antwoordde hij...



''het is onbeleefd om gasten in de deuropening te laten staan...''
zij hij vervolgens en liep verder naar binnen,
en ging op een stoel voor mij zitten...

ik keek hem verbaast aan, en wist niet wat ik moest zeggen...
wat kun zeggen? als een kabouter voor je komt zitten...

de kleine bebaarde man keek mij aan, liet een diepe zucht, en zei;
'' natuurlijk lust ik wel een glaasje honig wijn, wat aardig dat je het mij aanbied,
ik heb een lange reis tenslotte achter de rug''

ik pakte zenuwachtig een glaasje, terwijl ik de kleine bebaarde mannetje in mijn zicht hield...
ik schonk het glaasje in met de honig wijn, en hij dronk het in één keer leeg...

''wie ben jij?'' vroeg ik hem...
de mannetje moest lachen,
''och excuseer me '' zei hij,
''ik ben An fear beag, maar noem me maar abhac...''
'' jij wist dat natuurlijk niet'' vervolgde hij

hoe moest ik dat weten, dacht ik..
even was het stil...

'' het is beleeft van je dat ik hier mag blijven'' zei hij opeens uit het niets ...
''o nee'' stribbelde ik tegen...
''dat kan niet,dat gaat mijn vriendin nooit goed vinden...
ik mag geen vreemde mannetjes in huis nemen...'' legde ik hem uit...

en daar was geen woord van gelogen,
dat had mijn lieftallige wederhelft me meerdere keren namelijk duidelijk verteld...
en kon iemand nog vreemder zijn dan dit kleine behaarde mannetje?

bovendien zou zij zich nog zorgen kunnen gaan maken als ik weer eens begon over kabouters...
nee blijven was voor hem geen optie...

toch?

hoe wist hij voor de tijd wat ik dacht?

''dat komt omdat het allemaal al vast staat, mijn vriend...
''in een verhaal die van grootvader op vader op zoon in mijn familie door is gegeven ''
zei de kleine bebaarde man...
''welkom dan maar'' zei ik zuchtend...

we spraken onder genot van honingwijn nog de hele nacht over kaboutermythes,
heldendaden en avonturen die ik samen met hem mee ging meemaken...

pfff, zo vermoeiend allemaal...

bij de ochtendgloren gaven we elkaar de hand, en de kabouter vertrok richting mijn curiositeitenkamer,
waar hij voortaan ging wonen...
ssssssst, geen woord tegen mijn vriendin, het moet een geheim blijven...



Slán go fóill
The TeaRat